Η άπιστη γαλάζια ομπρέλα

Όταν σε γνώρισα εκεί στην άκρη του Αιγαίου
Ήσουν το θαύμα τ΄ ουρανού η αύρα του ωραίου.
Πάντα ντυμένη  φλογερά, τη γύμνια σου  τα λάγνα μάτια μου ποθούσαν,
και να χαρούν την αίσθηση  του τρυφερού κορμιού σου καρτερούσαν,
κάτω από την γαλάζια ομπρέλα σου που έκρυβε το όμορφο χαμόγελό σου.

Τα χρόνια πέρασαν και δέχθηκες δειλά τη παρακμή  του κόσμου σου
τον μαρασμό και την ψευδαίσθηση της  συζυγικής σου πίστης  
χωρίς  καμία ενοχή,  σαν κόμπλεξ που έπρεπε να ξεχαστεί, σαν κάτι φυσικό.
Αλήθεια γιατί  αρνείσαι να δεχθείς τη καινούργια σου ταυτότητα,
του « αστεριού που θέλει να λάμπει πάντα και αλλού». 

Πέρασε ο καιρός και εσύ ανασφαλής καταπιεσμένη
χωρίς να είσαι ποτέ ευχαριστημένη,

σε μία κοινωνία που δεν συγχωρεί και δεν σε καταλαβαίνει
αναζητάς τον έρωτα της Μποβαρύ    

για να  στολίσεις  το τοίχο με τα αρσενικά σου τρόπαιά.


Η βουβή σου αγανάκτηση και η υποκριτική σου στάση
δεν θα αλλάξει τίποτα γιατί  φανερώθηκες παντού, 
το πάθος σου δεν κρύβεται στο πρόστυχό μας κόσμο.
Έχασες  την άπιστη  γαλάζια σου ομπρέλα 
που έκρυβε το όμορφο μα άπιστο χαμόγελο σου.

Βενιαμίν