Τελικά έμελλε την Καθαρή Δευτέρα να χάσει την άνιση μάχη. Σε μας τους οικείους του έμεινε η γλυκόπικρη γεύση πως αναπαύτηκε, αφού τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από την επιδείνωση της υγείας του εξαιτίας του ύπουλου και καταβλητικού διαβήτη, μια τραγική κατάσταση που του στέρησε αρχικά τη δυνατότητα να στέκεται στα πόδια του και στη συνέχεια τον καθήλωσε μονίμως στο κρεβάτι. «Φέρτε μου ένα όπλο να σκοτωθώ…» φώναζε απεγνωσμένα στη γυναίκα και στον πρωτότοκο γιο του, μη μπορώντας να αντέξει αυτή την άχαρη ζωή.
Ο θείος μου ο Κώστας είχε δημιουργήσει πολυπληθείς χαλανδραίικες παρέες αν και συνολικά στη ζωή του έμεινε περισσότερο έξω από την πόλη μας. Κεφαλονίτικης καταγωγής, μετακόμισε στο Χαλάνδρι το 1939, στην οδό Υδρας. Από τον γάμο του με την Καίτη απέκτησε δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Ο Χάρης, με το ίδιο ονοματεπώνυμο με μένα (Ζαχαρίας Νόμπελης), στάθηκε στο πλάι του μέχρι την τελευταία του πνοή. Ο δεύτερος γιος του έφυγε μετανάστης το 1989 για το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής και έκτοτε παραμένει εκεί, όπου και παντρεύτηκε, χαρίζοντας στον αείμνηστο θείο μου το μοναδικό του εγγονάκι. Η κόρη του, το στερνοπαίδι του, έφυγε επίσης για το εξωτερικό με προορισμό την Αγγλία, ακολουθώντας τον δρόμο που επέλεξαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Νομπελαίοι.
Ο Κώστας Νόμπελης, ένας φαινομενικά απολύτως ψύχραιμος άνθρωπος, ήταν στην πραγματικότητα ένα έντονα ανήσυχο πνεύμα. Τον θυμάμαι να μετακομίζει συνεχώς: Σε διάφορες συνοικίες της πόλης μας, στου Παπάγου, στην Κάντζα κ.ά. Αναγκαστικά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τον βρήκαν στο χωριό Παναγιούδα της Μυτιλήνης, όπου είχε πάρει δυσμενή μετάθεση με τη μορφή εκδίκησης από το κομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ ως δημόσιος υπάλληλος.
Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μετανάστευσε, ακολουθώντας τα παιδιά του, στη Νότια Αφρική, όπου παρέμεινε για λίγα χρόνια, μια και η σύνταξή του δεν έφθανε για να αγοράζει τα πανάκριβα φάρμακα που απαιτούσε η εξαντλητική ασθένειά του. Αλλά και ο νόστος για την πατρίδα τον έφερε αρχικά στην Αίγινα, τόπο καταγωγής της γυναίκας του και στη συνέχεια στη Ζάκυνθο, απ’ όπου επίσης καταγόταν η σύζυγός του. Εκεί έφτιαξε ένα παραδοσιακό περιβόλι και αγόρασε ποικιλίες πουλερικών τα οποία φρόντιζε προσωπικά, ενώ καλλιεργούσε και τον κήπο του, παράγοντας ο ίδιος με μεράκι τα λαχανικά που κατανάλωνε.
Το 2006, παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας, έκανε το μακρύ ταξίδι μόνο και μόνο για να με ψηφίσει, αφού, όπως επανειλημμένα τόνιζε: «Εγώ δεν πρόκειται να ζητήσω τίποτα από κανέναν ποτέ, δεν θέλω ανταλλάγματα για την ψήφο μου». Θυμάμαι σε συζητήσεις μας να μου αναφέρει συχνά για την οριακή νίκη του Παττακού επί του Καυκάλα το 1998, η οποία για όσους δεν γνωρίζουν μου κόστισε την εκλογή μου στο δημοτικό συμβούλιο. Δεν μπορούσε, απ’ τα λεγόμενά του, να συγχωρήσει τον εαυτό του, όταν το 1998 δεν προσήλθε, αυτός και η οικογένειά του, στην κάλπη στον δεύτερο γύρο από την Αίγινα, θεωρώντας άδικο τον κόπο και σίγουρο το αποτυχημένο αποτέλεσμα!!! Είχε την εντύπωση πως μου χρώσταγε κάτι και ανακουφίστηκε όταν το 2002 πίστεψε πως επιτέλους δικαιώθηκα και εκείνος ξεπέρασε τις τύψεις του…
Αλλά, φυσικά, εγώ δεν του κράτησα ποτέ κακία. Αντιθέτως πάντοτε τον είχα στην καρδιά μου και στενοχωριόμουν πραγματικά όταν τον παρατηρούσα να φεύγει, να αναχωρεί για μακρινούς προορισμούς, τους οποίους και δεν μπορούσα να επισκεφθώ. Τον είδα λίγες φορές στη ζωή μου και γι’ αυτό πιθανότατα δεν χάρηκα ποτέ όσο θα ήθελα τη συντροφιά του. Μου έλειπε αυτή η ήρεμη θεώρηση της ζωής, η αλλόκοτη σχεδόν παντελής απουσία του άγχους που νομίζαμε πως θα του εξασφάλιζε μακροζωία. Πριν κλείσεις τα 76 δεν θεωρείσαι τόσο ηλικιωμένος που να βρίσκεσαι στο κατώφλι του θανάτου, τουλάχιστον στην εποχή μας.
Αν και στην αρχή του κειμένου γράφει πως «αναπαύτηκε», συνολικά ιδωμένη η ζωή του εύκολα κατανοεί κανείς πως του άξιζαν πολύ περισσότερα. Τα ταξίδια ήταν σχεδόν αναγκαστικά, ενώ ανθρώπινα πάθη τον έφεραν αρκετές φορές σε δύσκολη θέση αλλά είναι περιττό να τα αναφέρουμε. Ο αδόκητος χαμός του θείου Κώστα αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία. Απωλέσαμε έναν άνθρωπο που διψούσε για ζωή αλλά-τι αντίφαση- παρακαλούσε να πεθάνει γιατί αυτή η μίζερη ζωή που του επιφύλασσε η τύχη στα στερνά του δεν του ταίριαζε. Ο Κώστας Νόμπελης γεννήθηκε για να συμμετέχει ενεργά σε έντονα βιώματα και όχι να τα παρακολουθεί σαν θεατής ανήμπορος από το κρεβάτι του πόνου και της απελπισίας. Ο Κώστας Νόμπελης δεν έζησε όλα όσα επιθυμούσε. Ο Κώστας Νόμπελης χτυπήθηκε αλύπητα από λογιών-λογιών ατυχίες και πολλά από τα όνειρά του δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, σαν δώρα που περιμένουν ξεχασμένα, τυλιγμένα μέσα στο κουτί.
Και μόνο και μόνο που διάβηκε με περίσσιο θάρρος και ιώβεια υπομονή όλα αυτά τα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής, αν υπάρχει Θεός αυτή τη στιγμή ο αγαπημένος μου θείος κάθεται δίπλα του στον παράδεισο. Αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην πόλη μας αλλά ξαναβλέποντας ύστερα από 30 και κάτι χρόνια τον παππού και τη γιαγιά μου, τους λατρεμένους γονείς του!
Θείε μου, σε αγαπούσα πολύ. Νομίζω όμως ότι το ήξερες. Αιωνία σου η μνήμη…
Αρης Νόμπελης
