Εσείς που διαθέτετε υπολογιστή και σύνδεση με το internet μπορείτε να ανατρέξετε στην τοποθεσία youtube και να παρακολουθήσετε ένα βίντεο από την τελευταία (επεισοδιακή) συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Χαλανδρίου, την περασμένη Τρίτη 21 Φεβρουαρίου. Η κάμερα του lokaltv που τραβούσε πλάνα δεν έχει καταγράψει τα οξυμμένα πνεύματα και τις σκληρές αντιπαραθέσεις. Ομως, το θέμα δεν είναι τα πλάνα από την αίθουσα συνεδριάσεων στο Παλιό Δημαρχείο, αλλά το υβριστικό σχόλιο που ακολουθεί το βίντεο και αναφέρει: «Τα λαμόγια του Δήμου Χαλανδρίου δεν σέβονται τους πολίτες…».
Ειλικρινά δεν θυμάμαι σε ποια ακριβώς περίπτωση δεν σεβαστήκαμε τους συμπολίτες μας, αλλά ακόμη κι αν συνέβη σε κάποια στιγμή αυτό, τώρα ή παλιότερα, είναι λιγότερο προσβλητικό από το να χαρακτηρίζονται «λαμόγια» 41 δημοτικοί σύμβουλοι. Συγκεκριμένα αυτή η υπεραπλούστευση, αυτή η απαράδεκτη γενίκευση συνιστά έναν ολοκάθαρο ρατσισμό. Ετσι ακριβώς όπως το λέω. Γιατί ρατσισμό δεν αποτελεί μονάχα το γεγονός ότι αρρωστημένοι οπαδοί μιμούνται ήχους μαϊμούς κοροϊδεύοντας έγχρωμους ποδοσφαιριστές στα γήπεδα όλου του κόσμου. Ρατσισμός είναι και η χαρακτηριστική ατάκα που προανέφερα: «Λαμόγια οι δημοτικοί σύμβουλοι».
Διανύω τη δέκατη χρονιά μου στο σώμα και πέρα από ορισμένες κακόβουλες φήμες και λιγοστές αναπόδεικτες διαδόσεις, ποτέ δεν τεκμηριώθηκε σοβαρή κατηγορία εναντίον συναδέλφου μου από οποιαδήποτε παράταξη. Γιατί αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο… αυστραλοπίθηκος που άφησε το ειρωνικό σχόλιο είναι πως υπάρχουν και παρατάξεις στα δημοτικά συμβούλια και πως αρκετές από αυτές-οι περισσότερες συνήθως-δεν έχουν ασκήσει ποτέ εξουσία. Κάποιος θα μου αντιπαρατείνει πως δεν εννοεί τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Μα και η αντιπολίτευση διαιρείται κι αυτή σε ξεχωριστά κομμάτια. Υπάρχει η μείζων και τρεις δημοτικές παρατάξεις της ελάσσονος.
Αν, για παράδειγμα, πάρουμε την «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου», οι άνθρωποι, ακόμα κι αν μερικές φορές τα λεγόμενά τους μας φαίνονται ουτοπικά ή μη εφαρμόσιμα, καταθέτουν τα ελάχιστα χρήματα των αποζημιώσεων του δημοτικού συμβουλίου (70 ευρώ η συνεδρίαση-μία τον μήνα) στην παράταξή τους. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν τα στελέχη της «Αντίστασης» να είναι «λαμόγια»; Το ίδιο ισχύει για την κυρία Καρατζά: Και εκείνη και οι δύο σύμβουλοί της δεν εισπράττουν ούτε τα γλίσχρα 70 ευρώ, τα οποία προσφέρουν-αν θυμάμαι καλά-στον κομματικό τους φορέα. Και στη διοίκηση όμως μια μικρή μειοψηφία αμείβεται, κι αυτή για φουλ τάιμ απασχόληση. Από τους 25 δημοτικούς συμβούλους της δημοτικής αρχής, λαμβάνουν ένα ποσό ως αποζημίωση ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, οι πέντε αντιδήμαρχοι και αρκετά λιγότερα οι τρεις πρόεδροι των νομικών προσώπων, με τους αντιπροέδρους, όπως εγώ, να εισπράττουν μυθικά ποσά γύρω στα 300 ευρώ (284,34 για την ακρίβεια!!!).
Πρέπει, επομένως, να είσαι κατεστραμμένος εγκέφαλος για να πιστεύεις σοβαρά πως το σύνολο των δημοτικών συμβούλων είναι «λαμόγια».
Επιβάλλεται, επίσης, να ληφθεί υπόψη οι διάφορες υποχρεώσεις που προκύπτουν για ανθρώπους όπως ο δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι: Κάθε τόσο όλο και κάποιος πολιτιστικός ή εξωραϊστικός φορέας θα τους καλέσει σε εβδομαδιαία βάση να… καταθέσουν τον οβολό τους, οπότε η αποζημίωσή τους πριονίζεται ακόμη περισσότερο.
Σε αντίθεση με τους αιρετούς, αυτοί που αφήνουν τα βιτριολικά σχόλια δεν αποκλείεται να ανήκουν στην κατηγορία των διεφθαρμένων εφοριακών, πολεοδόμων, δικαστών, αστυνομικών, στους επίορκους γιατρούς με τα φακελάκια, στους χρυσοκάνθαρους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν, στους κυνικούς δικηγόρους που υπερασπίζονται εμπόρους ναρκωτικών και άλλα καθάρματα.
Γι’ αυτό, ανεξαρτήτως της δικαιολογημένης οργής σας για τους υπουργούς, τους βουλευτές και τα βολεμένα τσιράκια τους με τα ασύλληπτα προνόμια και τις δυσθεώρητες απολαβές, σκεφθείτε και ορισμένους που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα κοινά, που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πλούσιοι με την ενασχόλησή τους αυτή, που αναλαμβάνουν μια δουλειά στην οποία δεν θα ακούσουν ποτέ ευχαριστώ παρά μόνο ύβρεις και κατάρες και αναλογιστείτε μήπως θέλετε για λίγο να βρεθείτε στη θέση τους. Γιατί εγώ με τόσα που ακούω κάθε μέρα ειλικρινά προβληματίζομαι για το αν θέλω πραγματικά να ξαναγίνω στόχος κάθε πικραμένου που με συκοφαντεί επειδή είχα ένα μεράκι για την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα και μια αγωνία να μην τη δω να παρακμάζει.
Συγνώμη, αγαπητοί συμπολίτες, άνθρωπος είμαι κι εγώ και μάλιστα με το πιο ευαίσθητο στομάχι που υπάρχει (στο Χαλάνδρι τουλάχιστον…).
