Να σημειώσω κατ’ αρχάς πως αφορμή για το σημερινό κείμενο αποτέλεσε μια απαράδεκτη γενίκευση που θεωρεί όλους ανεξαιρέτως τους υπαλλήλους στις δημόσιες υπηρεσίες τεμπέληδες και αχαϊρευτους. Χωρίς να παραβλέπω πως η μονιμότητα δημιουργεί και φαινόμενα αδιάφορων ή νωχελικών ανθρώπων, νομίζω πως πρόκειται για καθαρό ρατσισμό η διαμόρφωση μιας εντύπωσης για το σύνολο των προσώπων που εργάζονται στον δημόσιο τομέα.
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην εφορία του δήμου μας και έτυχε λόγω μακροχρόνιας παραμονής μου στον χώρο (από τις 9.00 μέχρι τις 13.00) να παρατηρήσω έναν υπάλληλο στο μητρώο, ο οποίος μόνο από τύχη δεν είχε κατουρηθεί πάνω του (!), αφού δεν σήκωσε κεφάλι επί τέσσερις ώρες, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει μια ατελείωτη ουρά που διαρκώς αυξανόταν.
Για να επιστρέψουμε όμως στους ανθρώπους της μουσικής, πάντοτε είχα την αίσθηση πως άτομα που ασχολούνται με τις τέχνες διαθέτουν μια ξεχωριστή κουλτούρα και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Διαπίστωσα, λοιπόν, στο διάστημα της προεδρίας μου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών αποτελείται από καλόκαρδους ανθρώπους στα όρια του αγαθού, με αξιόλογη μουσική παιδεία και χαρακτηριστική δεξιοτεχνία στα διάφορα όργανα που παίζουν. Παιδιά φιλότιμα, δίχως κόμπλεξ και μικροπρέπειες, με απαράμιλλη αφοσίωση στο έργο τους και με εμπνευσμένο καθοδηγητή τους έναν μαέστρο-μάλαμα, γενναιόδωρο και καλοσυνάτο, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να δώσει λύση στο όποιο απρόοπτο πρόβλημα δημιουργείται σχετικά με τη Φιλαρμονική.
Ισως πολλοί συνδημότες μας να θεωρούν πολυτέλεια την ύπαρξη μουσικής μπάντας σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, αλλά οι περισσότεροι ξεγελιούνται γιατί νομίζουν πως οι μουσικοί πληρώνονται για να παίζουν στις εθνικές γιορτές! Δεν πάει πολύς καιρός που άκουσα από άτομο εμπλεκόμενο στα δημοτικά ότι «πρέπει να τους διώξουμε γιατί κοστίζουν» (αυτός κάτι ξέρει από… κόστη).
Θα ήθελα επομένως να σας ενημερώσω ότι η μπάντα του δήμου μας, επαγγελματική και από τις λίγες συμμετέχει σε περίπου 60 εκδηλώσεις κάθε χρόνο: θρησκευτικές τελετές, γιορτές σχολείων, εκδηλώσεις συλλόγων κ.ά. Επίσης, μεταβαίνει και σε άλλους δήμους που δεν διαθέτουν αντίστοιχες ορχήστρες ή παίρνει μέρος σε φεστιβάλ φιλαρμονικών, όπου και κατορθώνει να κλέψει την παράσταση!!! Και είναι πιστεύω περιττό να αναφέρουμε ότι οι παρουσίες της ορχήστρας στη Ρεματιά, στα διάφορα αφιερώματα και τα χειμωνιάτικα ρεσιτάλ έχουν γίνει πλέον θεσμός.
Πέρα όμως απ’ όλα τα παραπάνω, οι μουσικοί προσφέρουν και αξιοπρόσεκτο κοινωνικό έργο, αφού τα απογεύματα επισκέπτονται τα πολλά σχολεία του δήμου μας και διδάσκουν αφιλοκερδώς όργανα και μουσική στους μαθητές, απαλλάσσοντας τους γονείς από ένα επιπλέον κόστος σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες.
Εγώ που δέθηκα με αυτά τα παιδιά, θέλω να τους ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την αγαστή συνεργασία μας. Επιθυμώ να τους υποσχεθώ ότι θα είμαι πάντα στο πλευρό τους, ιδιαιτέρως τώρα που αντιμετωπίζουν μια ορμητική καταιγίδα φοροεισπρακτικών μέτρων που τους οδηγούν στην ανέχεια. Οσο για τον μαέστρο; Θα δανειστώ ένα σύνθημα από τον… μισητό του Παναθηναϊκό: «Αιώνια πιστός» στη φιλία μας, αγαπημένε μου Γιώργο!!!
Αρης Νόμπελης
