«Επέλεξε» να φύγει τον ίδιον μήνα και μέρα με τον παππού μου- μεσολάβησαν τριάντα χρόνια από τους δύο θανάτους. Αυτό κι αν μοιάζει με τραγικό παιχνίδι της μοίρας, αφού αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα είχαν πολλά κοινά. Την ευφυία, την κοινωνικότητα, την οξυδέρκεια, την όρεξη για δουλειά και για δράση, την τελειομανία, τη μετριοπάθεια, την αδυναμία στις απολαύσεις της ζωής, την παιδεία και την καλλιέπεια, τη δημιουργικότητα και, ασφαλώς, την αγάπη τους για το Χαλάνδρι. Αλλά μια και τους χώριζαν σχεδόν τρεις γενιές, συνυπήρξαν σ’ αυτή την πόλη μόλις για έξι χρόνια και, φυσικά, δεν γνωρίστηκαν ποτέ.
Απολάμβανα τις συζητήσεις μου με τον αδικοχαμένο Δημήτρη. Γιατί πάντοτε περιέγραφε μια ξεχωριστή διάσταση στα θέματα-κυρίως δημοτικά- που αναλύαμε, με αποτέλεσμα να σου δίνει τη δυνατότητα να τα κοιτάξεις από μια άλλη οπτική γωνία. Αυτή τη σφαιρική αντιμετώπιση της κάθε είδησης και του κάθε ζητήματος που προέκυπτε την αποτύπωνε με τα γραπτά του στην τοπική του εφημερίδα «Ρεματιά». Η οποία γινόταν ανάρπαστη από τους συνδημότες μας, κυρίως για τον πλουραλισμό και την ολοκληρωμένη παρουσίαση των θεμάτων. Γιατί ο Δημήτρης ήταν και αντικειμενικός και δαιμόνιος ρεπόρτερ.
Διέθετε την απαραίτητη στη δημοσιογραφία περιέργεια. Οχι την αποκρουστική κουτσομπολίστικη διάθεση αλλά την κατανόηση της ανάγκης των αναγνωστών να ενημερωθούν ενδελεχώς για την οποιαδήποτε είδηση, αξιοποιώντας κάθε δυνατή πηγή και εξαντλώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Οσο πρωτοποριακή και αν ήταν η «Ρεματιά» θα ήταν αδύνατον να αποφύγει τις χαρακτηριστικές δυσκολίες του τοπικού Τύπου, την αδυναμία εξεύρεσης πόρων, την παντελή απουσία κρατικής διαφήμισης, την περιφρόνηση των διαφημιστικών και των επιχειρηματικών κολοσσών, την ασυνέπεια της πλειονότητας των μικρομεσαίων. Η εφημερίδα του Δημήτρη έκλεισε αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκε από το σύνολο των Χαλανδραίων. Και αν η δραστηριότητά του αυτή δεν ευδοκίμησε στην πόλη μας, ο αποθανών μεγαλούργησε ως συντάκτης του ΒΗΜagazino και ως επικεφαλής του ελεύθερου-και καλύτερου όλων για μένα- ρεπορτάζ τα τελευταία δύο χρόνια.
Δεν μπορώ να λησμονήσω μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτησή μας στο Place, ένα από τα στέκια του Δημήτρη στην πλατεία Χαλανδρίου. Μιλούσαμε όπως πάντα για τα δημοτικά και τον είχα διακόψει για να τον ρωτήσω πόσων ετών είναι, επειδή φαινόταν πολύ ώριμος, συγκροτημένος και προσγειωμένος για την ηλικία του. Η απάντησή του με εξέπληξε-νομίζω ότι μου είπε 29!
Στη μνήμη μου θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο και το πικρό πρόσωπό του στην κηδεία του Γρηγόρη Γυφτόπουλου-είχε χάσει τον «δάσκαλό του», έτσι τον αποκαλούσε. Συχνά μιλούσε και με τον Παντελή Συρμάνογλου και αντάλλασσαν απόψεις. Καλώς ισχυρίζονται κάποιοι πως η ίδια η ζωή φτιάχνει τα πιο ευρηματικά σενάρια: Μέσα σε έξι χρόνια «έφυγαν» ο Γυφτόπουλος, ο Συρμάνογλου και ο Χαραλάμπους, όλοι σε παραγωγική ηλικία και πριν προλάβουμε να τους δούμε να γερνούν…
Λόγια παρηγοριάς για την τραγική του οικογένεια είναι αδιανόητο να βρεθούν. Δεν μπορώ να αποτολμήσω κάτι τέτοιο. Απλώς αφιερώνω σε όσους τον αγαπούσαν τρία τετράστιχα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Από τον τάφο»:
…Κι αν διψάσεις, μην το πιεις
από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιεις και ολότελα
κι αιώνια μας ξεχάσεις,
βάλε τα σημάδια σου
το δρόμο να μη χάσεις,
Και στο σπίτι τ’ άραχνο,
γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας!
Αρης Νόμπελης
