Ενας καλοσυνάτος υπάλληλος με λίγο… αγριωπή όψη, μακριά μαλλιά (στο πλάι) και πυκνό μούσι με υποδέχθηκε στα γραφεία της ΔΕΠΑΧ στο εμπορικό κέντρο «Ερμείο», όταν διάβηκα το κατώφλι της δημοτικής επιχείρησης για πρώτη φορά.
Ο Θόδωρος, γνωστός πλέον υπάλληλος του δήμου μας, έδειχνε άριστα καταρτισμένος και διεξοδικά ενημερωμένος για τα φλέγοντα προβλήματα της ΔΕΠΑΧ. Γι’ αυτόν τον λόγο και αποφάσισα να τον εμπιστευτώ πλήρως-ο χρόνος απέδειξε ότι έπραξα άριστα με την κίνησή μου αυτή.
Αφού πληροφορήθηκα τη δυσμενή οικονομική κατάσταση μιας άλλοτε εύρωστης δημοτικής επιχείρησης, αποφάσισα να δράσω άμεσα. Το 2003 ο δημοτικός κινηματογράφος «Φλύα» λειτούργησε υπό την εποπτεία του δήμου και έτσι ανέλαβε να με «ξεναγήσει» στα μυστικά του ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της «Φλύα» (της δημοτικής επιχείρησης) Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Η αλήθεια είναι ότι ταράχθηκα όταν έμαθα πόσες πολλές ενέργειες έπρεπε να γίνουν άμεσα και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Σε γενικές γραμμές η ομαλή λειτουργία του σινεμά απαιτούσε τη διενέργεια διαγωνισμών για το κυλικείο και την παραχώρηση εκμετάλλευσης των διαφημιστικών πινακίδων γύρω από την οθόνη, την εύρεση μηχανικού προβολής, το στήσιμο μέσα σε 24 ώρες τραπεζοκαθισμάτων και οθόνης, τη συντήρηση, μεταφορά και σωστή τοποθέτηση της μηχανής προβολής, την έκδοση προγράμματος με τις ταινίες, τη συνεννόηση με τα πνευματικά δικαιώματα της ΑΕΠΙ, τη μέριμνα για το προσωπικό, την επιλογή των φιλμ και έναν ακόμα τεράστιο αριθμό από απαραίτητους χειρισμούς χωρίς περιθώρια λαθών, τη στιγμή που το ημερολόγιο έδειχνε ήδη τις πρώτες μέρες του Μαϊου του 2004.
Ταυτοχρόνως, η δημοτική επιχείρηση επιβαλλόταν να αναδιαρθρώσει το πρόγραμμα των καλλιτεχνικών εργαστηρίων και να προετοιμάσει το πρόγραμμα καλοκαιρινής δημιουργικής απασχόλησης καθώς και τις καθιερωμένες θερινές εκδηλώσεις.
Με έπιανε το στομάχι μου μόνο στη σκέψη όλων αυτών αλλά είχα φύλακα άγγελό μου τον Θοδωρή, ο οποίος, φιλότιμος και εργατικός, συμμερίστηκε αμέσως το όραμά μου, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που λογικά θα παρουσιάζονταν το καλοκαίρι του EURO και των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Πάντως το πρώτο που φροντίσαμε να κατανοήσουμε αρχικά εμείς ήταν ο σύνθετος ρόλος μιας δημοτικής επιχείρησης με αντικείμενο τον πολιτισμό. Επρεπε πρωταρχικά να μην δημιουργούμε χρέη, παρέχοντας την ίδια ώρα αξιόλογες και φθηνές υπηρεσίες στους συμπολίτες μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αυξήσαμε μεν το εισιτήριο στον κινηματογράφο κατά ένα ευρώ (από πέντε σε έξι) αλλά παγώσαμε για δυο χρόνια τις τιμές στα καλλιτεχνικά εργαστήρια, λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική δυσπραγία του μέσου Ελληνα. Για να επιστρέψουμε στο σινέ-Φλύα, εφαρμόζοντας μια δίκαιη κοινωνική πολιτική, αφήσαμε ελεύθερη την είσοδο στα μέλη των ΚΑΠΗ, στα μέλη του Θεατρικού Εργαστηρίου του δήμου μας και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, ενώ φοιτητές, μαθητές και μικρά παιδιά πλήρωναν μόλις τρία ευρώ.
Ο κινηματογράφος άνοιξε τις πύλες του γύρω στις 18 Ιουνίου, αφού είχε προηγηθεί ένας πραγματικός αγώνας δρόμου για να είναι όλα έτοιμα. Στην τελετή των εγκαινίων έδωσαν το «παρών» γνωστοί ηθοποιοί, ενώ χορηγοί προσέφεραν δωρεάν από παγωμένες μπύρες μέχρι μπαλόνια.
Το κυλικείο για πρώτη φορά δεν κράτησαν αυτοί που το λειτουργούσαν κατά τη διάρκεια της σχολικής περιόδου αλλά το εκμεταλλεύτηκε εκείνος με την καλύτερη προσφορά, αποδίδοντας ένα σεβαστό ποσό στη ΔΕΠΑΧ, χωρίς φυσικά και ο ίδιος να βγει χαμένος.
Τα έσοδα της δημοτικής επιχείρησης εκτινάχθηκαν από την εκμετάλλευση των διαφημιστικών πινακίδων πέριξ της οθόνης, με αποτέλεσμα ο πλειοδότης να εκτυπώσει επίσης δίχως επιβάρυνση τα εισιτήρια, τις προσκλήσεις, τις αφίσες και, κυρίως, το πρόγραμμα του κινηματογράφου, το οποίο μοιράστηκε χωρίς κόστος για τη ΔΕΠΑΧ σε όλο το Χαλάνδρι.
Επειδή η επιλογή των ταινιών ήταν ο περισσότερο κρίσιμος τομέας, απευθυνθήκαμε σε πεπειραμένους κριτικούς κινηματογράφου, που μας υπέδειξαν ποιες ταινίες μπορούσαν να συνδυάσουν την ποιότητα με τη μαζική προσέλευση του κόσμου. Αλλά δεν αρκεστήκαμε στις συμβουλές τους: Μιλήσαμε με ιδιοκτήτες χειμερινών κινηματογράφων, οι οποίοι μας κατατόπισαν σχετικά με το ποιες ταινίες είχαν ιδιαίτερη επιτυχία τον χειμώνα-το πλέον χαρακτηριστικό σημάδι ότι θα κόψουν εισιτήρια και στα θερινά σινεμά. Λάβαμε υπόψη μας μέχρι και ποιες μέρες είχε ποδόσφαιρο ή γενικότερα αθλητικές μεταδόσεις και προβάλαμε φιλμ που απευθύνονταν κυρίως σε γυναίκες.
Είχε τέτοια επιτυχία αυτή η προσπάθειά μας, που στις 4 Ιουλίου του 2004, όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε ψηλά στον ουρανό της Λισαβόνας το ευρωπαϊκό Κύπελλο και οι καλοκαιρινοί κινηματογράφοι… βάραγαν μύγες, εμείς κόψαμε 50 εισιτήρια (χώρια ο κόσμος που δικαιούταν ελεύθερη είσοδο), σε 49 γυναίκες και έναν άνδρα!!!
Είναι αξιοσημείωτο πως στην προβολή της εξαιρετικά δημοφιλούς «Πολίτικης Κουζίνας» σπάσαμε κάθε ρεκόρ, με 480 εισιτήρια (!!!) και περισσότερα από 500 άτομα μέσα στον κινηματογράφο!!!
Κάθε δύσκολη προσπάθεια συναντά και εμπόδια και το δικό μας λεγόταν Γιάννης και ήταν (εκπαιδευόμενος) μηχανικός προβολής. Ο Γιάννης ήταν φιλότιμος και έδειχνε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τη δουλειά αλλά ήταν άπειρος και δυο μέρες δημιουργήθηκαν προβλήματα, αφού σε απρόσμενες κακοτυχίες δεν μπόρεσε να αντιδράσει έγκαιρα και επιτυχώς. Ετσι, χάθηκε η ευκαιρία στην προβολή της ταινίας «Spiderman 2» (πρώτη προβολή στην Αθήνα) να πετύχουμε νέο άφθαστο ρεκόρ εισιτηρίων, αφού το έργο δεν παίχτηκε ποτέ εκείνη τη μέρα…
Τελικά, ο απολογισμός στις αρχές Σεπτεμβρίου, παρά τις ατυχίες και τα δυσεπίλυτα προβλήματα που προέκυπταν (μέχρι βλάβη της ΔΕΗ παρουσιάστηκε (!), έδειξε καθαρά έσοδα της τάξης περίπου των 10.000 ευρώ. Ενδεχομένως το ποσό να φαίνεται μικρό, αλλά σκεφθείτε πως ουδείς από εμάς γνώριζε τίποτα για τη λειτουργία κινηματογράφου και ότι, λόγω της σχολικής περιόδου, το σινέ-Φλύα έπαιξε μόνο δυόμιση μήνες σε αντίθεση με το τετράμηνο των ιδιωτικών κινηματογράφων.
Η φροντίδα για το σινεμά δεν μας έκανε αδιάφορους μπροστά στις υπόλοιπες σημαντικές δραστηριότητες της επιχείρησης. Ετσι, εντάξαμε νέα, ενδιαφέροντα μαθήματα στο πρόγραμμα των εργαστηρίων (γλυπτική, γιόγκα, χορός αρχάριων ενηλίκων και φωτογραφία), ενώ αρκετοί καθηγητές ήταν εθελοντές και δεν επιβαρύνθηκε η ΔΕΠΑΧ. Με απόσπαση από τον δήμο πήραμε μια υπάλληλο για να εντάξουμε και πρωινά μαθήματα για τις νοικοκυρές και τους εργαζόμενους τις απογευματινές ώρες. Ο λογιστής ήταν επίσης εθελοντής, η αίθουσα μπαλέτου διαμορφώθηκε με προσωπική μας εργασία με παρκέ και ειδικές μπάρες μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο!!!
Ολες αυτές οι ενέργειες εκτόξευσαν τον αριθμό των μαθητών στους 160. Ταυτόχρονα ανακαλύψαμε χορηγούς, όπως η εφημερίδα «Προφίλ της πόλης» που μας δώρισε μια συσκευή φαξ και εκτυπωτή, ενώ όλος ο τοπικός Τύπος λειτούργησε ως χορηγός επικοινωνίας.
Τέλος, υπό την καθοδήγηση έμπειρων παιδαγωγών, πραγματοποιήθηκε το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης με την παρουσία 85 παιδιών στο 5ο Δημοτικό Σχολείο στην Τούφα, ένα ακόμη στοίχημα που αποδείχθηκε πετυχημένο.
Τα χρήματα από τον κινηματογράφο δεν ήταν λίγα αλλά έτρεχαν έξοδα όπως μισθοί καθηγητών, ενοίκια, κοινόχρηστα και αναλώσιμα. Τώρα μόλις άρχιζαν τα δύσκολα για όλους μας…
Αρης Νόμπελης
Αρης Νόμπελης
