Κοιμήθηκα νωρίς χθες το βράδυ, καθότι πολύ κουρασμένος από μια γεμάτη ημέρα, με δουλειά, φασαρίες και διαπληκτισμούς.
Έτσι, δεν παρακολούθησα ειδήσεις (τι να δω, άλλωστε, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αφανισμού;) , δεν ήξερα τίποτα…
Το πρωί ετοιμάστηκα να πάω στο γραφείο. Στο δρόμο η καθημερινή «αναστάτωση» και η συνήθης κίνηση στο δρόμο. Άνθρωποι που βιάζονται να πάνε στις δουλειές τους και έχουν καθυστερήσει εξαιτίας του «γλυκού πρωϊνού ύπνου»!
Η ιδιαίτερη κίνηση – συνωστισμός, θα έλεγα - έξω από το σταθμό του Μετρό, δεν μου κίνησε την περιέργεια, καθώς, ο κόσμος χρησιμοποιεί το μέσο αυτό που είναι γρήγορο και τακτικό. Τη μεγαλύτερη του αναμενομένου προσέλευση του κόσμου, την απέδωσα στην ημέρα : Παρασκευή…Δεν θα μπορούσε να πάει το μυαλό μου κάπου αλλού…Όπως ΚΑΙ για την ταχύτητα των αυτοκινήτων που με προσπερνούσαν, δεν είχα να κάνω κανένα σχόλιο, παρά μόνο : «σιγά, λες και θα…κόψει το γάλα!». Συνέχισα το δρόμο μου.
Μποτιλιάρισμα στα φανάρια…ΚΑΙ αυτό αναμενόμενο. Είμαστε η χώρα της ουράς!! Όπου και να πας, με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο, ουρά θα βρεις.
Μετά από 15 περίπου λεπτά, έφτασα στον προορισμό μου, στην εργασία μου.
Με μεγάλη δυσκολία βρήκα μέρος να παρκάρω – το αιώνιο πρόβλημα στο Χαλάνδρι, ακόμη και σε περιοχές μακριά από το κέντρο της πόλης - και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του κτιρίου. Ξαφνιάστηκα, γιατί ξαφνικά βγήκαν από την αυλή του 3-4 άτομα και έρχονταν προς το μέρος μου. Ευτυχώς – γιατί η αλήθεια είναι ότι, τρόμαξα… - αναγνώρισα ανάμεσά τους έναν συνάδελφο.
Μου εξήγησαν ότι, σήμερα δεν πρέπει να εργαστεί κανένας. Μάλιστα, μου είπαν, «από σήμερα». Πράγμα το οποίο σήμαινε ότι σήμερα ξεκινούσε ό,τι ξεκινούσε.
Με ενημέρωσαν ότι, κατόπιν χθεσινοβραδινών και πρωϊνών συσκέψεων (οι οποίες γίνονταν εδώ και καιρό και οι οποίες είναι ακόμη σε εξέλιξη) μεταξύ οργανώσεων πολιτών, συνδικαλιστικών οργανώσεων, μεμονωμένων πολιτών κ.ά., αποφασίστηκε όπως, όλοι, μα όλοι οι εργαζόμενοι, ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, να απέχουν από τις εργασίες τους και, σιγά – σιγά, αφού ενημερωθούν όλοι μέσα στην ημέρα, να συγκεντρωθούμε στην πλατεία Συντάγματος, σε μια καθιστική διαμαρτυρία για τα τεκτενόμενα στη χώρα μας. Αυτό, όπως με ενημέρωσαν, θα συνεχιστεί μέχρι να βρεθούν πολιτικοί με πολιτική, κάποιοι που να ηγηθούν μιας κίνησης απο-αποικιοποίησης της Ελλάδος, που θα πει το μεγάλο ΟΧΙ σε αυτούς που θέλουν να καταδυναστεύσουν την πατρίδα μας.
Έτσι, δεν λειτουργεί κυριολεκτικά τίποτα στη χώρα…Στάση των πάντων.
Μα…τι θόρυβος είναι αυτός; Ξαφνικά όλα άλλαξαν…Βρίσκομαι καθισμένος σε ορθή γωνία στο κρεβάτι του σπιτιού μου. Όνειρο ήταν! Ένα όνειρο…όνειρο!!! Πόσες φορές σας έχει τύχει να ξυπνήσετε από ένα όνειρο σε έναν εφιάλτη; Εμένα μου έτυχε σήμερα!
Δημήτρης Μ. Χανιωτάκης, 9/2/2012
