Ο πατέρας μου έχει καταγράψει ακραίο καιρικό φαινόμενο στο Χαλάνδρι τη δεκαετία του ’50: Χιόνι στις αρχές Απριλίου. Οι περισσότεροι ήμασταν αγέννητοι. Αλλά θυμάμαι έντονα έναν πολύ κρύο Απρίλη του 2005, με τη θερμοκρασία κοντά στο μηδέν, όμως χωρίς χιόνι. Πραγματοποιούνταν, επί δημαρχίας Ζαφειρόπουλου, τα εγκαίνια στην Παιδική Βιβλιοθήκη «Μίμης Βασιλόπουλος» και είναι χαρακτηριστικό ότι στριμωχτήκαμε πολύς κόσμος στη στενάχωρη-για τόσα άτομα- αίθουσα, προκειμένου να προφυλαχθούμε από το κρύο.
Βέβαια, πάντοτε το ζητούμενο ήταν να γλιτώσουμε το σχολείο, αν και, τουλάχιστον από το δημοτικό, δεν μου έχουν μείνει δυσάρεστες αναμνήσεις.
Η πιο απίθανη έκπληξη του «λευκού επισκέπτη» συνέβη μια χρονιά που πήγαινα σε μια από τις τελευταίες τάξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πρόγνωση, δίχως καμιά απολύτως ένδειξη, με καμιά νύξη στα μετεωρολογικά δελτία, ξυπνήσαμε κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό με κάτασπρη την αυλή. Η απρόσμενη αυτή επίσκεψη του χιονιού που τόσο μας χαροποίησε δεν στάθηκε δυνατό να αναβάλει το σχολείο εκείνη την… απροσδόκητα λευκή μέρα. Πρώτον, γιατί τότε οι ευαισθησίες σχετικά με την ασφάλεια των παιδιών δεν ήταν τόσο έντονες-χωρίς οι γονείς να στερούνται της προαιώνιας αγάπης προς τα τέκνα τους. Ισως δεν ήμασταν τόσο υπερβολικοί. Δεύτερον, γιατί το σχολείο βρισκόταν… απέναντι από το πατρικό μου στην οδό Σαλαμίνος-πήγα τρία χρόνια στο 4ο και άλλα τόσα στο 8ο Δημοτικό. Οταν επιστρέψαμε γεμάτοι χαρά για να παίξουμε, διαπιστώσαμε με απέραντη θλίψη ότι τη θέση του πρόσφορου για παιχνίδι χιονιού είχαν πάρει αναρίθμητες σταγόνες νερού που κυλούσαν από παντού. Ο άσπρος επισκέπτης μας δεν είχε αντέξει τον υπέρλαμπρο ήλιο των πρώτων ωρών του μεσημεριού…
Ο χιονιάς επισκέφθηκε την πόλη μας και στα μέσα Φεβρουαρίου του 1983, ενώ μια χρονιά, στις 7 του Γενάρη, με το τέλος των σχολικών διακοπών, αδίκως περιμέναμε παρά τη σφοδρή χιονόπτωση ότι θα χάναμε το σχολείο, αφού δεν το έστρωσε ποτέ.
Επόμενος μεγαλειώδης χιονιάς το 1987: Μπήκε ο Μάρτιος και ακόμη χιόνιζε. Τρεις φορές το έστρωσε, τη δεύτερη πρέπει να ξεπέρασε στο Χαλάνδρι τους 20 πόντους!!!
Μια χρονιά με πολλά χιόνια στην πόλη μας ήταν και το 1992, οπότε παρατηρήσαμε το σπάνιο φαινόμενο να χιονίζει ακριβώς μέσα στις γιορτές. Υπήρξαν τότε τα δεύτερα χιονισμένα Χριστούγεννα που θυμάμαι, γιατί την πρώτη φορά ήμουν περίπου δέκα ετών, ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς-ίσως να ερχόταν το 1980-και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε με το παλιό μας FORD CORTINA άρον-άρον από την Κηφισιά που είμαστε καλεσμένοι στην αγαπημένη οικογένεια Κατσιγιάννη. Αν θυμάμαι καλά, δεν μπορέσαμε να διασχίσουμε την Τατοϊου και παραλίγο να μας βρει ο νέος χρόνος στο αυτοκίνητο-μου έχει καρφωθεί στη μνήμη η αγωνία να φθάσουμε σπίτι μας και να μην γιορτάσουμε το καινούργιο έτος στην ανισόπεδη γέφυρα Χαλανδρίου-Ν. Ιωνίας!!!
Και το 1997 είχαμε στην πόλη μας ισχυρή χιονόπτωση, οπότε σαν να έκλεψε κάποιος το χιόνι που εξαφανίστηκε για πέντε ολόκληρα χρόνια. Για να μας αποζημιώσει με το παραπάνω όταν το 2002, στις μέρες λίγο πριν και λίγο μετά τα Φώτα ξεκίνησε να χιονίζει ασταμάτητα. Βρισκόμασταν στην ταβέρνα του Κίτσουλα με τους μετέπειτα κουμπάρους μου όταν, μεσημεριάτικα, είδαμε τις πρώτες νιφάδες. Μέχρι να φάμε, ήδη οι δρόμοι του Χαλανδρίου είχαν ντυθεί στα λευκά. Το μικρό και… ανήμπορο CITROEN SAXO μάς έβγαλε πάντως ασπροπρόσωπους και όχι… κάτασπρους. Η απόσταση Φιλικής Εταιρείας-Σαλαμίνος φαινόταν-σε βαθμό δυσκολίας-Αθήνα-Θεσσαλονίκη!!!
Εκείνες τις μέρες μέτρησα στο Κάτω Χαλάνδρι, πάνω σε μαρμάρινο τραπέζι, 50 πόντους χιόνι, ενώ δεν θυμάμαι ποτέ να βυθίζομαι μέχρι το γόνατο για να διανύσω απόσταση είκοσι μέτρων!
Από τότε δημιουργήθηκε μια… παράδοση στην πόλη μας και εν γένει στην Αττική: Ο χιονιάς μάς επισκεπτόταν κάθε δυο χρόνια. Το 2004, Φλεβάρης τούτη τη φορά, ξεκίνησε να χιονίζει Τσικνοπέμπτη και παραλίγο να φθάσουμε στην Καθαρή Δευτέρα. Παντρεμένος πια, έκανα από την οδό Σαλαμίνος, πάντοτε με το SAXO, μισή ώρα να φθάσω στην Ιριδος και αφού ντεραπάριζα συνεχώς.
Το 2006 έριξε πάλι πολύ χιόνι, με δόσεις αυτή τη φορά. Αφού μεσολάβησε ένας παγωμένος ήλιος που μας ξεγέλασε και αφού βάλαμε σε… λάθος ρόδες τις αλυσίδες, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τη λεωφόρο Πεντέλης μέχρι τα Βριλήσσια και το σπίτι του συναδέλφου μου Κώστα Ζανιδάκη. Η επιστροφή υπήρξε αναμφισβήτητα περιπετειώδης: Η λεωφόρος Πεντέλης αποκλείστηκε (!!!) και το Χαλάνδρι έγινε ολόλευκο στο τέλος Ιανουαρίου (25-27) εκείνη τη χρονιά.
Το 2008 ξανά χιονόστρωση στην πόλη μας. Αρχές Φεβρουαρίου και απόλυτα προβλέψιμη εξαιτίας των συνεχώς προειδοποιήσεων και των διαρκών προγνώσεων των αρμοδίων και της πολιτικής προστασίας. Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε χάρη σε πρωτοβουλία της διοίκησης τους Χαλανδραίους: Τοποθετήθηκαν έγκαιρα αλυσίδες στα λεωφορεία της δημοτικής συγκοινωνίας, τα δρομολόγια της οποίας διεξήχθησαν χωρίς προβλήματα.
Τέλος, το 2010 έσπασε προς απογοήτευση των μικρών (αλλά και πολλών μεγάλων) Χαλανδραίων η διετής επίσκεψη του χιονιά. Λίγο χιόνι γύρω στις 15 Δεκεμβρίου, πριν τις γιορτές και, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, άλλο λίγο δυο μέρες μετά την Καθαρή Δευτέρα πέρσι, οπότε και τρελαθήκαμε στο χιονόνερο!!!
Αγαπητοί συμπολίτες, αυτό ήταν ένα σύντομο (ελπίζω) «λευκό» ημερολόγιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες για τα χιόνια στο Χαλάνδρι. Περιμένουμε με ανυπομονησία και τις δικές σας «λευκές» αναμνήσεις.
Αντίο, και να προσέχετε στους παγωμένους δρόμους και τα γλιστερά πεζοδρόμια!
Αρης Νόμπελης
