Στο ρεφρέν του ο Πλούταρχος έτσι το ερμηνεύει. Με μια διαφορά: Οτι η Μαρία που έχει στο μυαλό του είναι άλλο πρόσωπο απ’ αυτό που γνωρίζω εγώ.
Η δικιά μου Μαρία δεν αγνοεί πως η ζωή είναι «μια μπερδεμένη ιστορία». Η δικιά μου Μαρία μονάχη της έμπλεξε το κουβάρι. Μυθομανής, προσπαθώντας να ξεδιαλύνει στο μπλεγμένο μυαλό της το παραμύθι από την πραγματικότητα-όπως συμβαίνει σε όλους όσοι λένε συνέχεια ψέματα- τελικώς τα όρια μεταξύ των εξωφρενικών ιστοριών που φαντάζεται και της απτής πραγματικότητας γίνονται τραγικά δυσδιάκριτα.
Δικαιολογημένα θα με ρωτήσετε: Γιατί ένα τέτοιο πρόσωπο αξίζει τόσο κόπο ενασχόλησης μαζί του; Η απάντηση είναι απλή: Διότι μπορεί να συνυπάρχουν στην ίδια προσωπικότητα η πρωτόγονη σεξουαλικότητα, το κοφτερό μυαλό, η αντικειμενικά ελκυστική εμφάνιση αλλά και η προβληματική συμπεριφορά. Η τελευταία είναι ολοφάνερο πού οφείλεται. Και πού οδηγεί. Οπως ένας αγροίκος ηδονίζεται βασανίζοντας ανυπεράσπιστα ζώα χωρίς να τον απασχολεί ή να αντιλαμβάνεται ότι έχουν ψυχή και αισθάνονται πόνο, έτσι και η Μαρία νιώθει έχω την εντύπωση και τη βεβαιότητα ταυτόχρονα πως βιώνει ενθαρρυντικά αισθήματα υπεροχής απέναντι σε άνδρες που ενδιαφέρονται για εκείνη, γιατί και τα αγόρια, όπως τα δύστυχα ζωάκια, όταν ερωτεύονται νιώθουν ευάλωτοι και αδύναμοι, σχεδόν ολόγυμνοι, μπροστά στο αντικείμενο του πόθου τους.
Κανένας δεν θα έδινε σημασία στην κάθε Μαρία αν αυτή διέθετε τη στοιχειώδη τόλμη να αντιμετωπίσει μια ευγενική πρόκληση που δεν εγκυμονεί κανέναν κίνδυνο για εκείνη, και που, στο κάτω-κάτω, θα μπορούσε απλώς να αρνηθεί και να προχωρήσει τη ζωή της. Ομως, η Μαρία, που δηλώνει κιόλας ανερυθρίαστα ότι «είμαι καλό παιδί αλλά αν με πειράξεις…», θαρρεί πως διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να παίζει με τα αισθήματα κάθε πρόθυμου αρσενικού που θα είχε την ατυχή έμπνευση να τη φλερτάρει. Ισως διαθέτει την απαραίτητη αστείρευτη φαντασία για να γράψει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που θα γίνει σίγουρα μπεστ σέλερ. Τόσα ψεύδη, τέτοιες ευφάνταστες δικαιολογίες, τόση ανειλικρίνεια, τέτοιες τερατώδεις μυθοπλασίες θα τις ζήλευε και ο… Μάνθος Φουστάνος στο δημοφιλές σίριαλ «Κωνσταντίνου και Ελένης».
Οταν ένας άνδρας σού εξομολογείται τα πιο μύχια αισθήματά του, σου ερμηνεύει διαλεχτά τραγούδια, σου συμπαραστέκεται σε κάθε αληθινό ή επινοημένο σου πρόβλημα, τότε, Μαρία, δεν έχεις καμιά δικαιολογία να τον δουλεύεις ψιλό γαζί.
Αν θεωρείς πως σε εμπαίζει, τότε κατάμουτρα επιβάλλεται να τον… φτύσεις. Αν πιστεύεις πως θέλει απλώς να περάσει την ώρα του, μπορείς κάλλιστα να τον αποδοκιμάσεις. Αλλά, εσύ, ξέρεις καλά μέσα σου πως ο άνδρας που ταλαιπώρησες επί τόσα χρόνια μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας. Τον πρόδιδαν η φυσική του ευγένεια, η καλή του προαίρεση, οι καλοσυνάτοι τρόποι του.
Σε έναν πραγματικό κύριο απέναντί της, η Μαρία ισχυριζόταν πως δεν εγκαταλείπει την πόλη που μεγάλωσε, την ώρα που είχε σεργιανίσει όλη την Αττική. Δεν ντρεπόταν να… αρρωσταίνει τους δικούς της για να βρει πρόσφορο έδαφος να αναπτύξει μια ακόμα φθηνή δικαιολογία. Σπίτια καίγονταν, καναρίνια τα… κακάρωναν, βρύσες έσπαγαν, μπάνια πλημμύριζαν, συγγενείς καταντούσαν ετοιμοθάνατοι δίχως τον παραμικρό δισταγμό για να αιτιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Την ίδια ώρα κοσμοπολίτικα νησιά, σικ παραλίες και πολυσύχναστα κλαμπ στέναζαν κάτω από τις γόβες της Μαρίας, που διασκέδαζε δίχως την παραμικρή ενοχή για τα χονδροειδή ψέματά της.
Περίμενα να παρέλθει η 14η Φεβρουαρίου για να αντιληφθεί πως αυτός ο αγώνας, σε αντίθεση με εκείνους που παρακολουθεί τελευταία, έληξε οριστικά πριν από αρκετό καιρό. Κι αν τώρα η Μαρία πιστεύει πως βρήκε εύπιστο άνθρωπο που να ανέχεται όλα αυτά τα τραγελαφικά, είναι βέβαιο πως στο τέλος θα καταλήξει μόνη. Γιατί όταν συμπεριφέρεσαι σχεδόν απάνθρωπα σε έναν καλοκάγαθο αφελή που θέλησε να σου δώσει την ευκαιρία να εξελιχθείς σε κάτι καλύτερο, τότε τι μπορεί να περιμένει ο σύντροφός σου παρά αχαριστία, εκμετάλλευση και συνεχείς στεναχώριες και απογοητεύσεις;
Η ιστορία θα γράψει πως ποτέ η Μαρία κι εγώ δεν θα είμαστε μαζί. Η Μαρία θα ισχυριστεί πως έτσι ήταν γραφτό. Εγώ πάλι νομίζω πως οι αληθινές αξίες δεν χάνονται. Βρίσκουν τον δρόμο τους και παρά τα δυσεπίλυτα προβλήματα και τις εξαντλητικές αντιξοότητες ανακαλύπτουν έστω κι αργά το μονοπάτι της ευτυχίας και το ακολουθούν. Αφήνοντας τη Μαρία και την κάθε Μαρία να καταριούνται την τύχη τους. Ή μάλλον την ατυχία τους…
Lester Burnham
