Ζω σ' ένα σπίτι. Το σπίτι μου είναι καταθλιπτικό, στενάχωρο, σκοτεινό και άβολο. Οι συγκάτοικοί μου δεν με πείθουν για τις αγαθές προθέσεις τους. Ευτυχώς στα 44 κάτι άρχισα να μαθαίνω για τους ανθρώπους. Νιώθω ότι με παρακολουθούν δεκάδες βλέμματα: Φαινομενικά περνάω αδιάφορος. Ομως, κάθε σκέψη μου που εκφράζεται γραπτώς συζητιέται και οι επισκέψεις στην ανάρτηση εκτοξεύονται. Επομένως, αυτοί που δείχνουν ότι δεν τους καίγεται καρφί στην πραγματικότητα μετρούν μία μία τις λέξεις και προβληματίζονται ανζητώντας τι υποκρύπτεται σε κάθε φράση, σε κάθε σχόλιο, σε κάθε ανάλυση.
Οι "παρατηρητές" με έχουν αναλάβει εργολαβικά: Η εντολή είναι σαφής: ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΤΟΝ. Αλλά πάλι εγώ δεν αισθάνομαι και ιδιαιτέρως σημαντικός. Εχω όμως αντιληφθεί πως στο σπιτικό μου κρύβονται κάμερες και μικρόφωνα. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια αποσαφήνισης και προσδιορισμού των κινήσεών μου μέσα στο σπίτι. Κάποιοι, κοιτώντας το σπίτι, καταλαβαίνουν πως η ατμόσφαιρα μου χαλάει τη διάθεση.
Κάθε μέρα ξυπνάω με έντονο πονοκέφαλο. Κι αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι το περιβάλλον είναι πράγματι νοσηρό. Πίσω από πλατιά χαμόγελα και αστεϊσμούς μυρίζω έναν απροσδιόριστο φόβο.
Ετσι, ορισμένοι προσποιούνται πως δεν τρέχει τίποτα και όλα βαίνουν καλώς κι εγώ από την πλευρά μου προσποιούμαι ότι τους πιστεύω. Στο σπίτι μοιάζουν με αυτόν τον τρόπο όλοι ετυχισμένοι...
Μένουν κι άλλοι στο σπίτι μου. Ορισμένοι αδιαφορούν τελείως για το τι κάνω κάθε μέρα. Και οι τελευταίοι χωρίζονται σε αυτούς που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά οι κινήσεις μου γιατί είναι προσωρινοί, ενώ άλλοι αδυνατούν να αντιληφθούν τι διακυβεύεται πίσω από τους τέσσερις τοίχους.
Πιο απλά, οι περισσότερο έξυπνοι ανησυχούν και προετοιμάζονται και οι λιγότερο ευφυείς επαναπαύονται. Σε κάθε οικογένεια υπάρχουν αυτά.
Με έχουν καλέσει στο διπλανό σπίτι. Δηλαδή δεν μου έστειλαν ακριβώς πρόσκληση αλλά μαθαίνω πως είμαι ευπρόσδεκτος. Μάλλον, γιατί τους γείτονές μου δεν τους ξέρω και πολύ καλά για να διαβάσω τις σκέψεις τους.
Οποτε περάσω μπροστά από το άλλο σπίτι προαισθάνομαι ότι κάποιοι παραμονεύουν πίσω από τα παραθυρόφυλλα. Οτι με κοιτούν προσεχτικά μέσα από τις γρίλιες. Δεν είναι άσχημο το δίπλα σπίτι. Και πιο καινούργιο, και ευάερο, και ευήλιο, δροσερό και μοντέρνο. Οι γείτονες όμως;
Είναι περίεργοι. Ενώ δείχνουν προσηνείς και ευπροσήγοροι, μέσα σε ελάχιστη ώρα μεταμορφώνονται σε αγενείς και κακότροπους. Τους προσεγγίζεις για να τους χαιρετήσεις κι αυτοί απομακρύνονται. Τους γελάς καλόκαρδα κι εκείνοι σε αποπαίρνουν. Ξέρουν ποιος είσαι και δεν ανοίγουν το στόμα τους να πουν μια καλή κουβέντα. Μάλλον έτσι είναι ο χαρακτήρας τους, όμως πώς είναι εφικτό να τους επισκεφθείς αντικρίζοντας συνοφρυωμένα πρόσωπα, διάχυτη καχυποψία, ενοχλητικές συμπεριφορές και κακή διάθεση ολημερίς; Αφήστε το άλλο: Κάθε τόσο προσκαλούν κάτι αντιπαθέστατους καλεσμένους που τους βλέπω και μου γυρίζουν τ' άντερα. Γιατί δεν μπορεί να είσαι ένας έντιμος και ηθικός άνθρωπος και να ανέχεσαι προσβολές. Αλλά ακόμα κι έτσι οι γείτονές μου δεν θα έπρεπε να πάρουν θέση στο ζήτημα; Εγώ, φίλοι μου, σ' αυτά δίνω μεγάλη σημασία. Κι αν εσείς αδιαφορείτε, επιστρέφω σπίτι μου που τουλάχιστον είναι γνώριμο.
Αλλάξτε τη δύστροπη συμπεριφορά σας, απομονώστε τους μοχθηρούς επισκέπτες σας (που σύντομα θα σας βρίσουν κι εσάς-ο άνθρωπος δεν αλλάζει, φίλοι μου...) και χαμογελάστε και λίγο.
Γιατί όπως βλέπω την κατάσταση, από τη μια την υποκρισία και από την άλλη την αδικία και την περιφρόνηση θα μετακομίσω από τη γειτονιά και θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Και, πιστέψτε με, δεν το θέλετε αυτό...
Υ.Γ.: Φίλε, δεν ζήτησα πάστα νουγκατίνα ούτε σκοτσέζικο ουίσκι. Ενα καλωσόρισμα είναι αρκετό...
Άρης Νόμπελης
