Ηταν και τότε Κυριακή 14 Ιουλίου. Εντεκα χρόνια πριν...
Αλλά η μάνα από την κόρη είχε αποχωριστεί δυο χρόνια νωρίτερα. Ασε που το "ωραίο περιβόλι" ήταν το "Χαλάνδρι Τέννις Κλαμπ". Που είναι ωραίο αλλά δεν το λες και περιβόλι.
Ο γάμος είχε προβλήματα και το γνώριζα ότι αυτό θα συνέβαινε αρκετό καιρό προτού χορέψω τον χορό του Ησαϊα. Αλλά πόσες φορές δίνουμε σημασία στο-συνήθως αλάνθαστο-ένστικτό μας;
Οχι, δεν πιστεύω σε μεταφυσικές ικανότητες. Τις διαθέτουμε, όμως δεν τις έχουμε ακόμη ανακαλύψει!
Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία και, όπως αναγράφεται στα γκισέ, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και έπειτα από την εγκατάλειψη του Ιερού Ναού του μυστηρίου.
Η μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκα, αγάπησα και νυμφεύθηκα (με αυτή τη σειρά) μου έμαθε πολλά χρήσιμα πράγματα για την πραγματική ζωή και όχι αυτή που οι γονείς μου πίστευαν πως υπήρχε εκεί έξω: Αξιοκρατία, αναγνώριση ικανοτήτων και μόρφωσης, ανεπτυγμένο αίσθημα δικαίου; Αυτά τα συνταντούσες μόνο στην παραδοσιακή αυλή της μονοκατοικίας στη Σαλαμίνος 84.
Στον ρεαλιστικό κόσμο πέρα από τον φράκτη σκόνταφτες πάνω στην πονηριά, στις τρικλοποδιές, στις παγίδες, στην κοροϊδία.
Και η γυναίκα μου με δίδαξε να τα ξεχωρίζω και να αποκτώ σωστή κρίση για τους ανθρώπους. Φυσικά, πάντοτε ήταν υπέρ το δέον αυστηρή, όμως σε γενικές γραμμές τα μηνύματα τα έπιανε: Και τον τσιγγούνη, και τον υπερφίαλο, και τον εξυπνάκια, και τον κουτοπόνηρο. Ολους τους αναγνώριζε.
Επειδή υπογράφω τα κείμενά μου δεν θα αναφερθώ στις αιτίες του χωρισμού. Ασφαλώς και την αγαπάω ακόμη. Προβληματίζομαι όταν η μητέρα μου αποφαίνεται πως κάθε δυσκολία που συναντάμε αποσκοπεί κάπου. Για κάτι μας προετοιμάζει, μας δυναμώνει, μας οδηγεί μέσα από τον κακοτράχαλο δρόμο στην ευτυχία που αλλιώς δεν θα βρίσκαμε. Μέχρι να αποδειχθεί η θεωρία της, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω.
Κάποια μελαγχολική φθινοπωρινή μέρα η Νέλλη μάζεψε σε κούτες ασήκωτες τα γουστόζικα πράγματά της και άφησε πίσω της ένα σπίτι άδειο και παγωμένο. Και την πρώτη ημερολογιακή μέρα του χειμώνα την ακολούθησα, κλείνοντας πίσω μου την ξύλινη πόρτα και δέκα χρόνια ζωής.
Δεν της κρατάω καμιά κακία. Ξέροντας ότι θα διαβάσει το κείμενο, της γράφω ξανά για να το πιστέψει: Ηταν δικιά μου απόφαση που άργησε. Κανένας δεν είχε και δεν έχει τη δύναμη να με πείσει για σοβαρές προσωπικές μου επιλογές.
Θα ήμουν αχάριστος αν της έλεγα πως δεν υπήρξαν όμορφες και σημαντικές στιγμές: Το "πισινούλι" στην Ιθάκη, οι (σπάνιες) εκδρομές με το πράσινο Saxo, τα ονειρεμένα βράδια με τον Λουκά και την Κατερίνα στο Αλεποχώρι, τα Χριστούγεννα με τις πικάντικες λιχουδιές της στη μικρή μας τραπεζαρία.
Ευχαριστώ, Νέλλη μου, για όσα ζήσαμε μαζί. Ο Θεοδόσης μού είπε πως άτομα σαν κι εμένα βιώνουν σαν θάνατο τον χωρισμό και δεν τον ξεπερνάνε εύκολα. Γι' αυτό σου ζητώ συγνώμη αν άργησα να σου δείξω τις προθέσεις μου. Αλλά είμαι βέβαιος ότι γνωρίζεις πόσο αναβλητικός υπήρξα σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις μου.
Και τώρα τι θα κάνω; Εγώ, ο πιο ψυχαναγκαστικά σχολαστικός άνθρωπος που σχεδιάζει και την παραμικρή λεπτομέρεια; Δεν ξέρω. Θα υπερασπιστώ την επιλογή που έκανα στις 14 Ιουλίου του 2002. Αξιζε τον κόπο αυτή η σύντομη (;) περιπέτεια.
Μια τελευταία συμβουλή: Να θυμάσαι τη μαμά σου κάθε μέρα αλλά μην ξοδεύεις κάθε σου μέρα για τη μαμά σου. Αντιφατικό. Οπως και αυτός ο αλλόκοτος γάμος που ευλόγησε ο παπά-Λάμπρος ένα ανυπόφορα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ...
Άρης Νόμπελης
