Προχθές το βράδυ είδα ένα αλλόκοτο όνειρο: Βρισκόμουν, λέει, σε μια φανταστική πόλη που συνδύαζε το αρχοντικό του κλασικού με τις υπερσύγχρονες δομές ενός μοντέρνου, ευρωπαϊκού προαστίου. Ενα λειτουργικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων συνέδεε το ιστορικό κέντρο της πόλης με τα πιο κοντινά χωριά. Οι δρόμοι ήταν προσπελάσιμοι και πεντακάθαρη οδική σήμανση κατεύθυνε με ακρίβεια τον έκπληκτο επισκέπτη. Το οδόστρωμα ήταν λείο και απουσίαζαν παντελώς ύπουλες λακούβες και επικίνδυνα σαμαράκια. Στα άνετα και προσβάσιμα απ' όλους πεζοδρόμια δεν έβλεπες ούτε μια γόπα, ενώ οι κάδοι δεν φαίνονταν με την πρώτη ματιά και τα σκουπίδια ήταν... είδος εν ανεπαρκεία!!! Η ανακύκλωση ήταν ξεχωριστή για το γυαλί, το χαρτί και τα υπόλοιπα ανακυκλώσιμα αντικείμενα. Οι "κρυμμένοι" κάδοι βυθίζονταν στο έδαφος και έμοιαζαν με οχήματα προσελήνωσης, γυαλιστεροί και κλεισμένοι αεροστεγώς. Οι πεζόδρομοι που διασταυρώνονταν στο εμπορικό κέντρο της ονειρικής πόλης προσφέρονταν για μακρινούς περιπάτους χωρίς την παρουσία ενοχλητικών αυτοκινήτων που είχαν εξοβελιστεί από τα καταστήματα και τους χώρους διασκέδασης. Μπροστά στη Χώρα το λιμάνι ήταν άοσμο και σε άφηνε να χορτάσεις τη μεθυστική μυρωδιά των γιασεμιών και των νυχτολούλουδων. Οι κυβόλιθοι διευκόλυναν τους περιπατητές και δεν ήταν σπασμένοι αλλά τακτοποιημένοι θαρρείς με διαβήτη. Ενα ανοιχτό θέατρο με ψυχεδελικό φωτισμό φιλοξενούσε μελωδικές ορχήστρες και σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις. Υπήρχαν μπαράκια με μουσική αλλά μόνο εκεί που δεν αντίκριζες σπίτια, ενώ δίπλα στις οικίες άκουγες μονάχα χαμηλόφωνες συζητήσεις θαμώνων παραδοσιακών ταβερνών που δεν αλλοίωναν την όλη αισθητική του χώρου.
Οι ονομασίες των δρόμων δεν αναγράφονταν σε κακόγουστες, σκουριασμένες ταμπέλες καρφωμένες για δεκαετίες σε συρματοπλέγματα αλλά σε εμφανή σημεία, πάνω σε χοντρές πλάκες διακριτικά φωτισμένες και αναρτημένες σε καλαίσθητους πρασινωπούς στύλους.
Φιλόξενοι, δωρεάν χώροι στάθμευσης υποδέχονταν τα πολυάριθμα αυτοκίνητα και κανένα τροχοφόρο-ούτε μηχανάκι-δεν κυκλοφορούσε στους απαγορευμένους χώρους. Τα στενά πλακόστρωτα σοκάκια δίχως υποψία σκουπιδιού θύμιζαν την παλιά Πλάκα. Ο κόσμος σεβόταν και δεν μπογιάτιζε τα διατηρητέα σπίτια, αφού όποιος το αποτολμούσε θα ένιωθε αμέσως απομονωμένος και παρείσακτος. Περίπτερα και μαγαζιά ήταν περιποιημένα και ταίριαζαν με το ειδυλλιακό τοπίο.
Εξαφνα ξύπνησα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα περιμένοντας να αντικρίσω τη γνωστή εικόνα του Χαλανδρίου. Γούρλωσα τα μάτια μου για να μπορέσω να διαβάσω τι έγραφε η χαρακτηριστική ταμπέλα απέναντι από το παράθυρό μου: ΔΗΜΟΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να αχνοφέγγουν. Δεν ξανακοιμήθηκα...
Άρης Νόμπελης
