Η μία φίλη μού το επισήμανε σε γνωστό καφέ της πόλης μας: «Στη φέρανε, σε πουλήσανε, ε;…». Ο δεύτερος, του οποίου τα μαλλιά άσπρισαν στην πιάτσα, ανέφερε περίπου το ίδιο: «Μην είσαι κορόιδο. Στην κάνανε και δεν πήρες χαμπάρι τίποτα». Ο τρίτος, αδερφικός φίλος έμοιαζε εξίσου πειστικός: «Υπόβαλε παραίτηση να ξεγνοιάσεις. Τους έχεις ανάγκη; Δεν είδες πώς σε αδειάσανε;».
Τι ακριβώς έχουμε εδώ, λοιπόν; Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, καταλήγουν σε παρόμοιο συμπέρασμα. Και οι τρεις (πιστεύω ότι) με εκτιμούν. Ακόμη, θεωρώ ότι πάντοτε λένε την άποψή τους με παρρησία. Και, επίσης, δεν έχουν κίνητρο για να υποστηρίξουν κάτι με δόλο ή, τέλος πάντων, κακοπροαίρετα, γιατί έχουν δοκιμαστεί πολλάκις στο παρελθόν και πέρασαν τις… εξετάσεις φιλίας με επιτυχία!
Ομως, αυτή τη φορά δεν θα τους ακούσω. Γνωρίζω από τώρα την αντίδρασή τους: «Γι’ αυτό σε θεωρούν μονίμως κορόιδο, γι’ αυτό είσαι μια ζωή ριγμένος…». Ας είναι. Θα επαναλάβω το κλασικό πλέον κλισέ: «Ετσι με έκαναν οι γονείς μου. Να αλλάξω σήμερα, στα… γεράματα;». Χωρίς απτές αποδείξεις και δίχως την προσωπική ομολογία κάποιου εμπλεκόμενου δεν είναι δυνατόν να (τους) καταδικάσω. Θα κρατήσω απλώς ένα ανοιχτό παράθυρο, σε περίπτωση που αποκαλυφθεί πως ορισμένοι δεν «μένουν Χαλάνδρι» συμπτωματικά και μόνο και θα φυλάξω για τον εαυτό μου τη δικαιολογημένη πικρία μου για τη μη ενημέρωση, η οποία, προφανώς, μου στοιχίζει.
Οι περισσότεροι θα αναρωτηθείτε πού αναφέρομαι. Ας ακολουθήσουμε τον αείμνηστο θείο Καραμανλή περί πραγμάτων που λέγονται και δεν γίνονται και άλλων που γίνονται και δεν λέγονται.
Αν τελικώς έχω δίκιο εγώ, τότε δήμαρχος, διοίκηση και η αφεντιά μου θα γελάσουμε παρέα. Αν, όμως, έχουν δίκιο οι φίλοι μου, θα γελάσω μόνο εγώ. Νομίζω πως γίνομαι κατανοητός…
