Μαθαίνοντας σε κάποιο από τα τελευταία δημοτικά συμβούλια ότι δυο ακόμη σύλλογοι της πόλης μας ζήτησαν δωρεάν στέγη από τον Δήμο Χαλανδρίου, θυμήθηκα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι πρόεδρος του συλλόγου «Οι Φίλοι των Επτανήσων», ο οποίος ιδρύθηκε πριν από περίπου τρία χρόνια. Εδρα του συλλόγου ορίστηκε το… πατρικό μου σπίτι.
Οποτε οι «Φίλοι των Επτανήσων» έχουν εκδήλωση στο Κέντρο Νεότητας, ο πατέρας μου φροντίζει στην αρχή της οποιασδήποτε ομιλίας του να ευχαριστήσει τον εκάστοτε δήμαρχο και γενικότερα τη δημοτική αρχή, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την ευγνωμοσύνη του. Αλλά δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να επιδιώξει μόνιμη στέγη σε κάποια ακίνητο του δήμου μας. Για την ακρίβεια δεν θα διανοείτο ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν κακίζω τους υπόλοιπους συλλόγους που ζήτησαν στέγη. Απλώς επισημαίνω έναν τρόπο σκέψης της οικογένειάς μου, τον οποίον, καλώς ή κακώς έχω… κληρονομήσει κι εγώ.
Μπορεί αυτή μου η συμπεριφορά να εκλαμβάνεται ως αδυναμία, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μη ψήφισή μου στη θέση του αντιπροέδρου του Αετοπουλείου από μέλος του συνδυασμού.
Δυστυχώς, όπως ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτηση, δεν γίνεται να αλλάξω τώρα συνήθειες στα 42. Και ας μου παίρνουν από το χέρι με σκαιότατο τρόπο το τηλεκοντρόλ για το υπόγειο πάρκινγκ του δήμου που χρησιμοποιούσα μια φορά στις 15 μέρες αγενείς υπάλληλοι. (Οχι, δεν ήρθαν το βράδυ στο σπίτι μου με πολυβόλα και καμπαρντίνες να μου χτυπήσουν την πόρτα αλλά με τέτοιους ανθρώπους τίποτε μην αποκλείετε…).
Με συγχωρείτε, δεν θα ξαναπαρκάρω στο πάρκινγκ του δήμου, δεν θα ξαναπαρκάρω στο πάρκινγκ του δήμου, δεν θα ξαναπαρκάρω στο πάρκινγκ του δήμου, δεν θα ξαναπαρκάρω στο πάρκινγκ του δήμου (πηγαίνετε για κανέναν καφέ, έχετε χρόνο, πρέπει να το γράψω εκατό φορές). Πού είχαμε μείνει; Α, να μην ξαναπαρκάρω στο πάρκινγκ του δήμου…
