Στην Ελλάδα της ηθικής κατάπτωσης. Στην Ελλάδα της εκτεταμένης διαφθοράς. Στην Ελλάδα του στυγνού ατομικισμού. Στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης πρώτα απ’ όλα των αξιών. Στην Ελλάδα της απαξίωσης των θεσμών: πολιτικής, δικαιοσύνης, ενόπλων δυνάμεων, εκκλησίας. Στην Ελλάδα της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών: υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Στην Ελλάδα που ένας ανίκανος και εξωνημένος γιατρός εγχειρίζει δύστυχη ασθενή αρπάζοντας φακελάκι και στέλνοντάς τη… στας αιωνίους μονάς, με τους συναδέλφους του να τρέχουν να τον υπερασπιστούν (βλέπετε «Βήμα της Κυριακής», 18 Δεκεμβρίου 2011).
Κι όμως σ’ αυτή την καταθλιπτική Ελλάδα των νεόπτωχων ιθαγενών υπάρχουν στον κύκλο μου λαμπρά παραδείγματα διαπρεπών προσωπικοτήτων που δεν αρκούνται τυπικά να κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά προσθέτουν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά και επιτελούν θαυμαστά το επάγγελμα ή το έργο που τους έχει ανατεθεί. Και επειδή κάποτε πρέπει να αναφέρουμε ονόματα-δεν είναι εγκληματίες οι άνθρωποι (!!!)-, θέλω, τώρα που ο χρόνος τελειώνει και ήρθε η ώρα του προσωπικού απολογισμού του καθενός από μας και η όποια αυτοκριτική του, να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου:
Τον σπουδαίο δικηγόρο Κώστα Ζηκογιάννη που έλυσε σε χρόνο dt μια χρονίζουσα και πολύ μπερδεμένη υπόθεση, ανακουφίζοντάς με ύστερα από 2,5 ολόκληρα χρόνια!!!
Τη συμπαθέστατη λογίστρια Λίτσα (δεν γνωρίζω αν θέλει να γράψω το επίθετό της), που με ξελάσπωσε από έναν σωρό κουραστικές εκκρεμότητες που μου χαλούσαν τον ύπνο μου.
Τον μοναδικό γιατρό-χειρουργό Αναστάσιο Ξιάρχο, με τις εντυπωσιακές σπουδές, το βαρύ βιογραφικό και το… ελαφρύ χέρι που με απάλλαξε από ένα ενοχλητικό, χρόνιο πρόβλημά μου.
Τον ανθρωπιστή γιατρό Απόστολο Ντίνο, που συνεχίζει να ανέχεται εμένα και τα υπαρκτά ή φανταστικά προβλήματα υγείας που παρουσιάζω.
Και, τέλος, τον διαχειριστή αυτού του blog, τον δυναμικό αλλά και προσηνή Δημήτρη Χανιωτάκη που καθημερινά, εργαζόμενος εθελοντικά, και ακούγοντας υπομονετικά τις ατελείωτες ανησυχίες μου και τους ψυχοφθόρους φόβους μου, αποδεικνύει πόσο πολύ μοιάζει στον αείμνηστο πατέρα του Μιχάλη.
Σε όλους εσάς από εμένα ένα τεράστιο ευχαριστώ για την ανιδιοτελή και ανυπολόγιστη προσφορά σας.
Υ.Γ. Ενα επίμονο κρύωμα που με καθηλώνει στο κρεβάτι δεν μου έχει επιτρέψει να σας γράψω γαργαλιστικές λεπτομέρειες από την τελευταία συνεδρίαση του Αετοπουλείου και τις σημαντικές αποφάσεις που ελήφθησαν με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων. Ες αύριον τα σπουδαία!
Αρης Νόμπελης
