Από την πρώτη κιόλας μέρα που συναντηθήκαμε στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μας το μεθοδικό του μυαλό, οι εξειδικευμένες γνώσεις του για όλα τα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης καθώς και η ατράνταχτη επιχειρηματολογία του με καθήλωσαν. Σε σημείο που να μου δημιουργεί την έντονη επιθυμία να θέλω να ψηφίσω τις προτάσεις του κι ας ήμουνα… διοίκηση και αυτός αντιπολίτευση.
Οταν έφερα, εν έτει 2005, τον προϋπολογισμό της ΔΕΠΑΧ, στην οποία διατηρούσα τη θέση του προέδρου, στο δημοτικό συμβούλιο, ο άνθρωπος που αναφέρομαι, παρά τη σκληρή αντιπολιτευτική του στάση, δεν δίστασε να υπερψηφίσει, πλέκοντάς μου ταυτοχρόνως ιδιαίτερα κολακευτικό εγκώμιο για τα πεπραγμένα μου.
Αντιθέτως, οι συνάδελφοί μου είχαν… μπλέξει. Σχηματίζοντας μια πανίσχυρη ομάδα με την κυρία Καρατζά, τον μακαρίτη τον Λεωνίδα Παπαδόπουλο, τον συνεπώνυμό του Δημήτρη, τον Στάθη Ανδρεόπουλο και τόσους άλλους, ήταν σχεδόν αδύνατο να τον αντιμετωπίσεις ή να του αντιπαραθέσεις διαφορετικές απόψεις από τις δικές του δίχως να φας τα μούτρα σου!
Με είχε ξεχωρίσει. Οι γνωστοί καλοθελητές ισχυρίζονταν ότι το έκανε για να με προσεταιριστεί. Ομως, αναφερόταν στο πρόσωπό μου ακόμη κι όταν δεν βρισκόμουν μπροστά, στη διάρκεια των συνεδριάσεων της δημοτικής του ομάδας. Την ώρα μάλιστα που εμείς ακούγαμε μονότονους μονολόγους, αυτός είχε δώσει εντολή στους δημοτικούς του συμβούλους να μιλάνε μονάχα όταν διαφοροποιούνται από τη δικιά του θέση.
Είχε κάνει και μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη για μένα: «Ο Νόμπελης θα είναι από τους επόμενους δημάρχους Χαλανδρίου!!!». Και συνέχιζε: «Αυτόν θέλω στον συνδυασμό μου». Αλλά ήταν κύριος και, παρά τις κακόβουλες φήμες, ουδέποτε μου έκανε πρόταση και ποτέ δεν με πλησίασε για να διερευνήσει τις προθέσεις μου.
Η με κάθε τρόπο υποστήριξή του με είχε κατασυγκινήσει, τη στιγμή μάλιστα που είναι ζήτημα αν είχα ακούσει μια καλή κουβέντα από τη δική μου παράταξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν έπρεπε να φέρω στο δημοτικό συμβούλιο ένα σοβαρό θέμα που σχετιζόταν με τον δημοτικό κινηματογράφο και χρειαζόταν για λόγους ισχυρής νομιμοποίησης και η δικιά του σύμφωνη γνώμη μού είπε: «Αναγνώστε το θέμα, μην καθίσεις να δώσεις πολλές εξηγήσεις, θα το ψηφίσουμε στα γρήγορα να τελειώσουμε». Και όταν ο γνωστός κομπλεξικός με το σινέ-Φλύα τον προσέγγισε για να του ζητήσει συμπαράσταση προκειμένου να κλείσει ο δημοτικός κινηματογράφος, εκείνος απάντησε: «Βρες μου άλλους δέκα που να έχουν την ίδια άποψη και ελάτε ξανά να με επισκεφθείτε».
Σήμερα, που προβληματίζομαι ιδιαιτέρως με την παρουσία μου στα δημοτικά, η δικιά του συμβουλή θα ήταν πραγματικά πολύτιμη. Θέλω να τον βρω κάπου και να τον ρωτήσω τι πιστεύει για την τωρινή κατάσταση και να μου υποδείξει ποια στάση πρέπει να κρατήσω. Δυστυχώς, όμως, εδώ και ακριβώς (σήμερα 2 Δεκεμβρίου) έξι χρόνια έχει σιωπήσει. Μαζί του σίγησε και κάθε υπέρ μου φωνή. Μαζί του σταμάτησε και η εκτίμηση στο άτομό μου. Χωρίς αυτόν το Χαλάνδρι φτωχαίνει καθημερινά. Το όραμά του και η ελπίδα για μια καλύτερη πόλη ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο.
Γρηγόρη Γυφτόπουλε, δεν πρόλαβες να γίνεις δήμαρχος στο Χαλάνδρι.
Χαλάνδρι, πόσο άτυχοι υπήρξαμε κι οι δύο…
Αρης Νόμπελης
