Το αναφέρουμε και σε προηγούμενη ανάρτηση. Για την άφθαστη ποιότητα και το σπάνιο ταλέντο των χαλανδραίων δημιουργών. Δεν μπορούμε να μην σταθούμε και πάλι στον ανυπέρβλητο συμπολίτη μας, αντιπρόεδρο του συλλόγου «Οι φίλοι των Επτανήσων», αρχιτέκτονα, καθηγητή της ιστορίας της τέχνης, πρώην αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών και, ασφαλώς, διακεκριμένο ποιητή Χάρη Μελιτά.
Για το ποίημά του «Ευαγόρας Παλληκαρίδης» ο κ. Μελιτάς έλαβε το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό για την Κύπρο, ο οποίος διοργανώθηκε από τον Ελληνικό Πνευματικό Ομιλο Κυπρίων και την εφημερίδα «Κυπριακός Ελληνισμός», σε συνεργασία με την Κυπριακή Πρεσβεία στην Αθήνα. Σήμερα που οι ήρωες λιγοστεύουν δραματικά αν δεν έχουν εξαφανιστεί κιόλας, είναι επιβεβλημένη η αναφορά στον μοναδικό Ευαγόρα (Βαγορή) Παλληκαρίδη, 18ετή μαθητή, ποιητή, αγωνιστή για την ελευθερία της Κύπρου, που απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου του 1957 από τους Αγγλους, γράφοντας μέχρι την ώρα της εκτέλεσής του στίχους που μελοποίησε ο Μάριος Τόκας.
«Ευαγόρας Παλληκαρίδης»
Από τον Κάλβο όραμα, απ’ τον Καβάφη πνεύμα,
σπαθί απ’ τον Σολωμό,
από τον Παλαμά φωτιά κι απ’ τον Ελύτη ρεύμα
έκλεψα στης θυσίας σου να φέρω τον βωμό.
Βλογήστε με, αρχάγγελοι, τις πένες σας να ενώσω
μονάχα μια φορά
με στίχους πρωτολάλητους να του αφιερώσω
τραγούδι ακατάλυτο στου χρόνου τη φθορά.
Παλληκαρίδης στ’ όνομα, στα στήθια παλληκάρι
παιδί και ποιητής
οι δήμιοι λογάριασαν ο Χάρος αν τον πάρει
πως δεν θα βγει ο λόγος του για πάντα νικητής.
Μα κείνος γράφει στο κελί το τελευταίο βράδυ
ωδή στη Λευτεριά
με άσπρα τριαντάφυλλα κεντάει το σκοτάδι
γλυκό κρασί συγχώρεσης κερνάει τα θεριά.
Φτάνω στο μνήμα άναυδος, με τι πνοή να ψάλλω
σονάτα τρυφερή
ξάφνου, μπροστά μου οι ποιητές πετιόνται, δίχως άλλο,
της Κύπρου θα με μάγεψαν τα μύρα, δεν μπορεί.
Αν θέλεις στίχους άχραντους, μου λεν, σιμά του μείνε
μην έρχεσαι σε μας
στα στέκια του Παράδεισου, ο Ευαγόρας είναι
Κάλβος, Καβάφης, Σολωμός, Ελύτης, Παλαμάς.
Κι έγινε η Κύπρος μουσική, γαλάζια μονοπάτια
διαβήκαμε μαζί
ψάλλοντας στίχους του παλιούς, για τ’ άγια σκαλοπάτια
της Λευτεριάς, που ο Βαγορής θα ψάχνει όσο ΖΕΙ!
