Ο βασιλιάς της Τραχίνας Κήυκας και η γυναίκα του Αλκυόνα, σύμφωνα με τη μυθολογία, πίστευαν ότι ήταν ίσοι με τους θεούς. Οι θεοί δεν ανέχθηκαν αυτή την ύβρη και τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά που τα καταδίκασαν να γεννούν τα αβγά τους τον χειμώνα, που όμως τα παράσερναν και τα έσπαζαν τα άγρια κύματα αυτής της εποχής.
Η Αλκυόνα ζήτησε την ευσπλαχνία του Δία που τη λυπήθηκε και όρισε οι τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου να είναι ηλιόλουστες και προπαντός γαλήνιες. Ετσι, έχουμε κάθε χρόνο τις αλκυονίδες ημέρες που λάμπει ο ήλιος και η θάλασσα γαληνεύει. Είναι τότε που η φύση προετοιμάζει τα χρώματα και τα αρώματα της άνοιξης για το αρχέγονο πανηγύρι της αναπαραγωγής. Ο Ευριπίδης στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Ταύροις» περιγράφει την Αλκυόνα που κλαίει τη σκληρή μοίρα της, περιμένοντας την ευσπλαχνία του Δία, με τους παρακάτω στίχους που μας θύμισε καμιά δεκαριά χρόνια πριν ο Αρης Θαλασσινός:
Αλκυόνα!
Ω εσύ πουλί, που στα πέτρινα
τούτα ακρογιάλια κοντά
λες το τραγούδι της μαύρης σου μοίρας,
ευκολονόητη λαλιά στους σοφούς, που κατέχουν
πως κελαηδάς ολοένα το ταίρι σου…
