Προσπαθώντας ανάμεσα σε τερατώδεις θεωρίες συνωμοσίας και σε εξωφρενικές απόψεις που παραπέμπουν στο θέατρο του παραλόγου να βρω την άκρη του νήματος για το πώς οδηγηθήκαμε στη βαθιά κρίση και πώς καταλήξαμε να την πληρώνουν (κυρίως) αυτοί που δεν φταίνε, θυμήθηκα μια χαρακτηριστική ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει την επιτομή των βασανιστικών προβλημάτων που προκαλεί η γραφειοκρατία και τα υψηλά εμπόδια που ορθώνονται σε όσους αποτολμήσουν να στραφούν σε κάποια παραγωγική δραστηριότητα και επομένως να συμβάλλουν αποφασιστικά στην εκκίνηση της ατμομηχανής της ανάπτυξης.
Ημουν πρόεδρος (άμισθος, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ...) στην Επιτροπή Θεάτρων και Κινηματογράφων, με κύριο καθήκον μου τον έλεγχο των αιθουσών προβολής, των δημοσίων σκηνών αλλά και των κέντρων διασκεδάσεως που βρίσκονται στα όρια του Δήμου Χαλανδρίου.
Στην επιτροπή συμμετείχαν εκπρόσωποι της Πυροσβεστικής, της Αστυνομίας, του Υγειονομικού, της Πολεοδομίας και, πλέον, μηχανολόγο της αρμόδιας περιφέρειας. Μεταξύ των άλλων, επισκεφθήκαμε τον γνωστό, κλασικό κινηματογράφο «Αβάνα» ο οποίος, σε πείσμα των καιρών, συνεχίζει τη λειτουργία του και χειμερινός και θερινός. Οι διαχειριστές του εν λόγω σινεμά (δεν συμπίπταν με τους ιδιοκτήτες) προθυμοποιήθηκαν να μας εξυπηρετήσουν, ξεναγώντας μας σε όλους τους χώρους.
Θα ήμουν ο πρώτος που θα πρότεινε τη σφράγιση του συγκεκριμένου κινηματογράφου αν είχα διαπιστώσει την παραμικρή επιπολαιότητα ή αβλεψία σε σχέση με την ασφάλεια του κοινού. Οι πιο ειδικοί από μένα πυροσβέστης και αστυνομικός δεν χρειάστηκε να το σκεφθούν ιδιαιτέρως για να κρίνουν ότι όλα έβαιναν καλώς: Ευδιάκριτες έξοδοι κινδύνου, σύγχρονα συστήματα πυρασφάλειας, άνετες σκάλες και γενικότερα ούτε υποψία κινδύνου που να προδιαθέτει για αμφιβολία λήψης των απαραίτητων μέτρων ακόμη και σε ακραία και αναπάντεχη περίπτωση ατυχήματος.
Ετσι, μη έχοντας να προσάψω τίποτα στους ανθρώπους της «Αβάνας», ετοιμάστηκα να υπογράψω το αναγκαίο δημόσιο έγγραφο διατήρησης της άδειας λειτουργίας και να αποχωρήσω. Είχα, όμως, λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, που τον ρόλο του στην επιτροπή υποδυόταν η στριφνή εκπρόσωπος της Πολεοδομίας. Κραδαίνοντας κάτι… προϊστορικά σχέδια της δεκαετίας του ’60, η κλασική γραφειοκράτισσα επέμενε πως η εσωτερική σκάλα δεν είχε την… ακριβή κλίση που προέβλεπαν χιλιοτσαλακωμένα χαρτιά της… παλαιολιθικής εποχής που κρατούσε στα χέρια της. Ψάχνοντας με το υποδεκάμετρο τις μοίρες, απασχολούσε τον επιχειρηματία και ολόκληρη την επιτροπή μήπως τυχόν και ξέφευγε κανέναν πόντο η περί ης ο λόγος σκάλα!!!
Εκείνη τη στιγμή, πολύ πριν ανακοινωθούν μνημόνια και επισημοποιηθεί η κρίση, αντιλήφθηκα γιατί αυτό το κράτος πηγαίνει κατά διαόλου. Οταν έχεις ποινικοποιήσει την επιχειρηματικότητα σε τέτοιον βαθμό που να μπλοκάρεις ακόμη και τη λειτουργία μιας μικρομεσαίας επιχείρησης, τότε είναι βέβαιο πως οδεύεις με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Οταν συναγωνίζεσαι τους κυβερνητικούς εκπροσώπους της Βόρειας Κορέας σε στενομυαλιά και γραφειοκρατία, τότε δικαίως αντικρίζεις τον γκρεμό.
Θα πρέπει να δοξάζουμε τον Μεγαλοδύναμο που τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής Θεάτρων και Κινηματογράφων αποδοκίμασαν αυτή τη συμπεριφορά και έδωσαν άδεια στο «Αβάνα». Ειδάλλως, σήμερα θα είχαν προστεθεί στους ανέργους και το προσωπικό του χαλανδραίικου κινηματογράφου, το κοινό του θα είχε χάσει ένα ζεστό στέκι τον χειμώνα και μια δροσερή όαση το καλοκαίρι, την ώρα που στην Πολεοδομία θα κοίταζαν ακόμη με τον διαβήτη αν συμφωνούν οι δεκαδικοί αριθμοί με τα πανάρχαια σχέδιά τους.
Η συγκεκριμένη υπάλληλος βέβαια υποστηρίζει πως έκανε απλώς τη δουλειά της. Αλλά αν η δουλειά της είναι να ταλαιπωρεί τον κόσμο, να φέρνει προσκόμματα σε σοβαρούς επιχειρηματίες και να στέκεται αξεπέραστο εμπόδιο στην ανάπτυξη της δύσμοιρης Ελλάδας, συγνώμη αλλά η εργασία της δεν είναι μέρος της λύσης αλλά του προβλήματος και καλύτερα να πάει στο σπίτι της, αναλαμβάνοντας κάτι περισσότερο δημιουργικό από το να καταστρέφει τα όνειρα των ανθρώπων. Στο καλό…
Αρης Νόμπελης
