Αγαπημένε μου φίλε,
Πέρασε ένας χρόνος και ακόμα δεν το ξεπέρασα. Σαν ήρθε η ώρα να βρεθούμε ξανά στο κολυμβητήριο το στομάχι μου σφίχτηκε. Πώς ήταν δυνατόν να μην θυμηθώ. Παρήλθαν 365 μέρες αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ανταλλάσσαμε «χρόνια πολλά» και αγκαλιαζόμασταν, δίναμε ραντεβού για καφέ στο γραφείο σου την επόμενη μέρα και δεν γνωρίζαμε ότι σε λίγες μόλις ώρες εσύ θα είχες εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Εψαξα στο αρχείο της «Προφίλ» και ανακάλυψα τι είχα αναφέρει για την απώλειά σου στο δημοτικό συμβούλιο. Θεωρώντας το εξαιρετικά επίκαιρο, το μεταφέρω και στο blog. Κι επειδή η χθεσινή μέρα έκλεισε με ποίηση, θα δημοσιεύσω και το ποίημα που εμπνεύστηκα από τον χαμό σου. Αχ, βρε Παντελή, ας ήσουν μαζί μας και ας μην είχα… έμπνευση ποτέ πια στη ζωή μου.
Ο λόγος του αποχαιρετισμού στο δημοτικό συμβούλιο:
«Αγαπημένε μου φίλε,
Μοίρα αγαθή με έσπρωξε το Σάββατο το βράδυ να παρακολουθήσω την τελευταία ταινία του 80άρη Κλιντ Ησγουντ. Ενα αισιόδοξο φιλμ με τον εύστοχο τίτλο (στα ελληνικά) «Η ζωή μετά». Βγήκα από την αίθουσα με έκδηλη την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον εσύ βρίσκεσαι τώρα σε έναν απροσδιόριστο μεν αλλά ευχάριστο τόπο. Ενα μέρος που ίσως ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί ακριβώς που εσύ θα ήθελες: στον γάμο σου με τη Μαρία, στην απόκτηση των παιδιών σου, σε κάποια πανηγυρική νίκη της ΝΔ, σε ένα πρωτάθλημα ή άλλον τίτλο της ΑΕΚ.
Φίλε Παντελή,
Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι τα παρηγορητικά μου λόγια θα δώσουν πράγματι κουράγιο στους αγαπημένους σου συγγενείς και φίλους. Δεν είμαι σε θέση να ορκιστώ πως η συμπαράστασή μου με κάθε τρόπο θα απαλύνει τον πόνο τους. Δεν πιστεύω ότι μικρός και ασήμαντος μπορώ να αλλάξω καθοριστικά την πορεία του ελληνικού έθνους και, όπως θα επιθυμούσες, από την περιφρόνηση και τον χλευασμό να ξαναζήσει παλιές, ένδοξες μέρες. Δεν θεωρώ πιθανό μόνος μου να βοηθήσω στην επίλυση των εσωκομματικών προβλημάτων που ταλανίζουν τη ΝΔ και να συμμετάσχω ουσιαστικά ώστε να ξαναβρεί την περπατησιά της και να επανέλθει σύντομα στην εξουσία. Δεν νομίζω ότι θα κατορθώσω να πείσω καλοπληρωμένους κιτρινόμαυρα ντυμένους ποδοσφαιριστές να παίξουν επιτέλους λίγη όμορφη μπάλα, γλυκαίνοντας τους πικραμένους οπαδούς τους. Δεν είμαι βέβαιος ότι από οποιαδήποτε θέση θα καταφέρω να κάνω το αγαπημένο σου Χαλάνδρι αντάξιο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης. Ισως να αποτύγχανα στη συστηματική προσπάθειά μου να βρω άλλον συνάδελφο που σε στιγμές που η ένταση κορυφώνεται στο δημοτικό συμβούλιο να αστειεύομαι ή και να ξεκαρδίζομαι με τις χαρακτηριστικές του ατάκες και τις επιτυχημένες μιμήσεις του.
Θα ήταν ουτοπία αν σου έδινα τον λόγο μου ότι θα πετύχω αβοήθητος όλα τα παραπάνω. Αλλά επίτρεψέ μου να σου υποσχεθώ ότι το τελευταίο πράγμα που μου ζήτησες στο κολυμβητήριο της λεωφόρου Πεντέλης, λίγο πριν σε χάσω για πάντα, ανήμερα των Φώτων, να μην ξεχάσει ο γιος σου τον ύμνο της ΑΕΚ, θα το πράξω.
“Αναστενάζουν τα γκολπόστ και τα δοκάρια σπάζουν, της Ενωσης οι αετοί τα δίχτυα κομματιάζουν”.
Αντίο, φίλε. Σε αγαπούσα περισσότερο απ’ όσο είχες καταλάβει…
Αιωνία σου η μνήμη!!!».
Στον αγαπημένο μου φίλο Παντελή
Στο Παλιό το Δημαρχείο μια σιωπή
και η απουσία σου μαυρίζει την καρδιά,
πια δεν γελάνε ούτε τα παιδιά
και αιωνιότητα η ενός λεπτού σιγή.
Γενάρη έξι και γιορτάζαμε τα Φώτα
μα η πυξίδα της ζωής σου έδειχνε αλλού,
στ’ αλμυρά βράχια ενός έρημου γιαλού
και για τον θάνατο είχες χαράξει ρότα.
Κάθε σου μέρα ένα καράβι σε φουρτούνα
και η ζωή σου μια θαλασσοταραχή,
πάντοτε ήλπιζες σε μια καινούργια αρχή,
μα βυθιζότανε του ονείρου σου η σκούνα.
Για όλους εμάς που σ’ αγαπούσαμε πολύ,
αβάσταχτος ο αδόκητος χαμός σου,
μια μαχαιριά ο επιθανάτιος στεναγμός σου,
θα σε θυμόμαστε για πάντα, Παντελή!
Αρης Νόμπελης
