Μην ντρέπεσαι να γράφεις αυτά που οι άλλοι δεν ντρέπονται να κάνουν

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Η δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά και η... δικιά μου!

Σε παλιότερο φύλλο της εφημερίδας «Προφίλ της πόλης» είχα αναφερθεί σε ένα παράξενο περιστατικό από τα γυμνασιακά μου χρόνια στη Σχολή Αναβρύτων, το οποίο, φαινομενικά, μοιάζει ασήμαντο αλλά μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα για την ψυχολογία των ψηφοφόρων και των ανθρώπων γενικότερα.
Την περίοδο 1982-83, όντας στη δευτέρα γυμνασίου, αποφασίζω να θέσω υποψηφιότητα για το δεκαπενταμελές συμβούλιο. Από τους συμμαθητές μου είμαι εντελώς απαξιωμένος και θυμίζω τον κλασικό… νέρντ (σπασίκλα) των χαρακτηριστικών αμερικάνικων ταινιών που έχει το μυαλό του μόνο στο διάβασμα (για να ακριβολογώ δεν το είχα ούτε εκεί…). Υπάρχουν ώριμοι-για την ηλικία τους- μαθητές της Γ΄ τάξης που δεν τολμούσα να τους πλησιάσω. Μέσα σ’ ένα τέτοιο δυσμενές περιβάλλον έθεσα υποψηφιότητα και μόνο περίεργο δεν είναι αυτό που συνέβη: Ξεκινάει η ψηφοφορία και ψάχνοντας το όνομά μου για να ψηφίσω τον εαυτό μου (είχα σιγουρέψει περίπου τέσσερις ψήφους!), ανακαλύπτω μετά λύπης μου ότι απουσιάζει το ονοματεπώνυμό μου από το ψηφοδέλτιο!!!
Παρά τις παρακλήσεις μου, στο αχανές κλειστό γυμναστήριο του μπάσκετ η ψηφοφορία συνεχίζεται κανονικά και φθάνουμε περίπου στους μισούς. Κάποιος αποφασίζει να μου δώσει σημασία, αρπάζει ένα πρόχειρο μικρόφωνο και ανακοινώνει: «Παρακαλείσθε κάτω από τα ονόματα να προσθέσετε στο τέλος του ψηφοδελτίου και το “Αρης Νόμπελης”». Πλέον των μισών γνωστών μου έχουν ήδη ψηφίσει κι εγώ σταυρώνω το όνομά μου και αποχωρώ σχεδόν κλαίγοντας για το άσχημο παιχνίδι της μοίρας που δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία να συμμετάσχω στην εκλογική διαδικασία με ισότιμους όρους.
Και βγαίνουν τα αποτελέσματα. Δεν θα το πιστέψετε όπως ποτέ μέχρι σήμερα δεν το έχω συλλάβει ακόμα: Καταλαμβάνω μία από τις πρώτες θέσεις ενώ ουσιαστικά είχαν δικαίωμα να με προτιμήσουν οι μισοί σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Σκεφθείτε λίγο την ψυχολογία του κόσμου μπροστά στην κάλπη: δεν έχει σημασία που επρόκειτο για άγουρα παιδιά. Κανείς δεν επιθυμεί την αδικία και φαντάζομαι ότι από το μυαλό όσων ακόμη δεν είχαν προλάβει να ψηφίσουν πέρασε η ιδέα πως εγώ ήμουν φανερά αδικημένος και άξιζα τη μια ψήφο τους. Ετσι, βρέθηκαν να με έχουν «σταυρώσει» άνθρωποι που ούτε καν με γνώριζαν αλλά ήθελαν να αποκαταστήσουν την τάξη.
Παρόμοιο συναίσθημα θα βίωνα και στη Β΄ λυκείου, όταν από δικό μου λάθος βρέθηκα να παρεξηγούμαι από τους συμμαθητές μου, στις εκλογές για το πενταμελές αυτή τη φορά. Διέπραξα την επιπολαιότητα να μοιράσω ένα χαρτάκι με τέσσερα ονόματα, δίνοντας κατεύθυνση που θύμιζε κομματική οργάνωση στους μαθητές για να προτιμήσουν μαζικά τέσσερα άτομα-και το χειρότερο: δίχως να ρωτήσω τα άτομα αυτά! Δημιουργήθηκε μια τεράστια παρεξήγηση και μου ζήτησαν τον λόγο. Αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη για το συμβάν, απολογήθηκαν ενώπιον όλης της τάξης: «Παίρνω όλο το φταίξιμο πάνω μου» είπα. «Οι συμμαθητές μου δεν φταίνε σε τίποτα». «Ηταν μια επιπολαιότητά μου και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό».
Αυτές οι ειλικρινείς εξηγήσεις αποφόρτισαν αρχικά το κλίμα και στη συνέχεια έστρεψαν μια ολόκληρη τάξη που έβραζε εναντίον μου στο πλευρό μου. Ανοίγοντας το χαρτόκουτο-κάλπη, διαπίστωσα ότι πήγαινα ψήφο με ψήφο με το πιο δημοφιλές άτομο στο τμήμα. Τελικώς έχασα για ένα ψηφοδέλτιο (19-18) αλλά μου προτάθηκε να αναλάβω πρόεδρος. Είχα εξασφαλίσει την πλειοψηφία στους πέντε εκλεγμένους και μπορούσα, αν ήθελα, να παρακάμψω τον πρώτο και να καταλάβω το ανώτερο αξίωμα στην τάξη. Ομως, η ηθική μου δεν μου το επέτρεψε, έγινα αντιπρόεδρος-κουσούρι που κουβαλάω και στον δήμο- αλλά αποδείχθηκε περίτρανα για μια ακόμα φορά η δύναμη επιρροής του αδικημένου ή του συμπαθητικού που μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας.
Αυτά ήθελα να σας γράψω για τον… Αντώνη Σαμαρά (!). Που ήπιε ολόκληρο το πικρό ποτήρι των οκτώ χρόνων πολιτικής μοναξιάς, που αδικήθηκε με συκοφαντίες από τον Κων/νο Μητσοτάκη και που δικαιώθηκε έστω κι αργά με την απόφασή του να διεκδικήσει και να κερδίσει την προεδρία της ΝΔ.
Γνωρίζω πολυάριθμους φίλους που προσήλθαν στις εσωκομματικές εκλογές για να στηρίξουν τον Σαμαρά απέναντι από την Μπακογιάννη. Πιστεύοντας, όπως οι άβγαλτοι συμμαθητές μου, ότι απέδιδαν δικαιοσύνη. Θεώρησαν, αδικώντας την είναι η αλήθεια, πως η Ψηλή εκπροσωπεί το σύστημα και αυτό καταψήφισαν τον Νοέμβριο του 2009.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δηλώνουν αναποφάσιστοι για τις επερχόμενες εκλογές στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη πως δεν θα ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία! Αυτοί που μια φθινοπωρινή μέρα αποφάσισαν να τιμωρήσουν παραδειγματικά, σαν τα παιδιά των Αναβρύτων, μια ενοχλητική αδικία στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά.
Ο ελληνικός λαός απεχθάνεται το «ρίξιμο» και το τιμωρεί και στην εφηβεία και μεγαλώνοντας…

Αρης Νόμπελης 

Επισκεπτες

copyright ©: Όμιλος Επικοινωνίας "Nobile" , Άρης Νόμπελης, "Προφίλ της πόλης" επικοινωνία : arisnobelis_profil@yahoo.gr