Ο Γιώργος Ζερβουλάκος, από τις πιο παλιές «καραβάνες» του ελληνικού κινηματογράφου, πλούσιος σε πείρα με παραγωγή σημαντικών ταινιών, όπως το «Ρεμπέτικο» και το «OH! BABYLON» του Κώστα Φέρρη, το «Αρης Βελουχιώτης» του Φώτη Λαμπρινού και της «Κόντρας» του Βαγγέλη Σερντάρη, σκηνοθέτης και ο ίδιος 11 ταινιών και 200 ντοκιμαντέρ (ο αθεόφοβος!), αλλά το πιο σπουδαίο, «βαθύπλουτος» (σε μέγεθος Ωνάση!) αναμνήσεων και παρασκηνιακών «ακυκλοφόρητων» σχετικών με τη «μυθολογία του Ελληνικού Κινηματογράφου», έβγαλε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πολυτελέστατο βιβλίο με τον τίτλο «ΔΗΜΟΠΡΑΤΗΡΙΟ ΟΝΕΙΡΩΝ», μέσα στο οποίο οι φανατικοί, οι αφοσιωμένοι-για να μην τους πω και «αρρώστους»- με το παλιό ελληνικό σινεμά θα βρουν πλήθος όχι μόνο από «ανεκδοτολογικά» απόρρητα που αφορούν τις ταινίες του Φίνου, της δικής μου εταιρείας, του Καραγιάννη με τον Καρατζόπουλο, του Κλέαρχου Κονιτσιώτη, του Τζέιμς Πάρις και έναν σωρό άλλων που συνθέτουν το απίθανο μωσαϊκό των ανθρώπων και των «πεπραγμένων» τους, αλλά που βγάζουν γέλιο για την ας την πούμε «αθωότητα» της άγνοιάς τους αλλά και συγκίνηση για το κουράγιο της προσπάθειάς τους…
Θα μεταφέρω μερικά από αυτά που γράφει η κυρία Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα γι’ αυτό το έξοχο βιβλίο, γραμμένα χειρόγραφα με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο και που ακόμα και γι’ αυτό θα πρέπει να αποσύρουμε μερίδιο από τον θυμό μας για τα όσα της γράψαμε στο περασμένο «ΠΑΡΟΝ» για τις ευθύνες της σχετικά με τη ληστεία του Πικάσο στην Εθνική μας Πινακοθήκη και που ίσως είναι η λιγότερο που έφταιξε μπροστά στο υπεύθυνο κράτος, το ανίκανο να περιφρουρήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, που αυτή κι αν είναι εκτεθειμένη από καιρό σε κάποιο πολύ μεγαλύτερο «δημοπρατήριο ονείρων». Γράφει λοιπόν περίτεχνα η κυρία Πλάκα: «Οσοι αγάπησαν τον ελληνικό κινηματογράφο, τον αυθεντικό, πριν τον προσβάλλει το εισηγμένο μικρόβιο της κουλτουριάρικης εσωστρέφειας, θα απολαύσουν αυτή τη χορταστική αναδρομή που συνοδεύεται από σπάνιο και ομιλητικό φωτογραφικό υλικό».
Και κλείνει ο Ζερβουλάκος σημειώνοντας: «Είχα την τύχη να προκάνω να ζήσω με τους μάρτυρες εκείνου του κινηματογράφου. Τους αγάπησα, δούλεψα μαζί τους, φάγαμε ψωμί, ήπιαμε κρασί, τους θυμάμαι και τους νοσταλγώ».
Κι εγώ το ίδιο, Γιώργο, και μπράβο για το βιβλίο σου.
Κι εσείς να το πάρετε, ρε, το αξίζει.
Γιώργος Λαζαρίδης
