Μετά και τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα, που ήταν η πιο σημαντική και κρίσιμη για την σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, ήρθε η ώρα καθώς οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες ωριμάζουν, να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, ως λαός, κοινωνία και κράτος.
Η αμεριμνησία, ο ωχαδερφισμός, ο φιλοτομαρισμός, το πελατειακό και παρασιτικό πολιτικό σύστημα, που έχει τις ρίζες του στον 19ο αιώνα μάς εκδικήθηκαν, καθυστερημένα, πλην όμως ανελέητα. Αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα και την αλήθεια κατάματα, εγκλωβισμένοι στην χίμαιρα και την ψευδαίσθηση της φτηνής ρευστότητας και των ευκολίας στον δανεισμό, χτίσαμε μια επίπλαστη και ψευδεπίγραφη εικόνα για τους εαυτούς μας, τις δυνατότητές μας, το πραγματικό επίπεδο διαβίωσής μας. Ξεχάσαμε να παράγουμε, να δουλεύουμε δημιουργικά, να ζούμε σύμφωνα με όσα παράγουμε κι όχι ανάλογα με το πόσα μπορούμε να δανειστούμε για να ξοδεύουμε και πέσαμε στην παγίδα του εύκολου και γρήγορου κέρδους. Μάθαμε να συναλλασσόμαστε, να εκμαυλιζόμαστε, να κλέβουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί την κοινωνία και το κράτος, που μας δίδαξε την αδιαφάνεια, τη συναλλαγή, την κουτοπονηριά, την ιδιοτέλεια, τον παρασιτισμό.
Η αμεριμνησία, ο ωχαδερφισμός, ο φιλοτομαρισμός, το πελατειακό και παρασιτικό πολιτικό σύστημα, που έχει τις ρίζες του στον 19ο αιώνα μάς εκδικήθηκαν, καθυστερημένα, πλην όμως ανελέητα. Αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα και την αλήθεια κατάματα, εγκλωβισμένοι στην χίμαιρα και την ψευδαίσθηση της φτηνής ρευστότητας και των ευκολίας στον δανεισμό, χτίσαμε μια επίπλαστη και ψευδεπίγραφη εικόνα για τους εαυτούς μας, τις δυνατότητές μας, το πραγματικό επίπεδο διαβίωσής μας. Ξεχάσαμε να παράγουμε, να δουλεύουμε δημιουργικά, να ζούμε σύμφωνα με όσα παράγουμε κι όχι ανάλογα με το πόσα μπορούμε να δανειστούμε για να ξοδεύουμε και πέσαμε στην παγίδα του εύκολου και γρήγορου κέρδους. Μάθαμε να συναλλασσόμαστε, να εκμαυλιζόμαστε, να κλέβουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί την κοινωνία και το κράτος, που μας δίδαξε την αδιαφάνεια, τη συναλλαγή, την κουτοπονηριά, την ιδιοτέλεια, τον παρασιτισμό.
Η κοινωνία μας βυθισμένη στον λήθαργο του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, της αρπαχτής και της εύκολης «κονόμας», σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιοκρατίας, την ισοπέδωση αρχών, αξιών και προτύπων και την απουσία παιδείας, προσωπικής και κοινωνικής, αποσυντέθηκε, διαλύθηκε σε εκατομμύρια μικρά κομμάτια, ασύνδετα μεταξύ τους που δεν επικοινωνούσαν, αφού το καθένα από αυτά υπερασπιζόταν τα ιδιοτελή μικροσυμφέροντα της παρέας, της κλίκας, της συντεχνίας μέλος της οποίας ήταν. Το προσωπικό θριάμβευσε και επιβλήθηκε, στερεωμένο και βασισμένο σε ένα άκρατο κλίμα υστερικού λαϊκισμού που χάιδευε τα αυτιά των πολλών , υιοθετώντας κάθε παράλογο και εξωφρενικό αίτημα. Όλα έγινα στο όνομα του λαού που σας κακομαθημένο και ανικανοποίητο παιδί «είχε «πάντα δίκαιο» σε ότι κι αν ζητούσε.
Παράλληλα οικοδομήθηκε μια ιδιότυπη δικτατορία του πολιτικού ψευτοπροοδευτισμού. Οτιδήποτε αριστερό ή αριστερίστικο, ανάχθηκε σε νόμος της λογικής και σε θέσφατο και ιερή αγελάδα. Έτσι οικοδομήθηκε το ιερό «παρακράτος» της κρατικοδίαιτης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας στο Δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Ο κρατικοδίαιτος σοβιετισμός, ένα έκτρωμα καπιταλιστικής παραοικονομίας, αεριτζίδικου τύπου «έδεσε» με ένα τεράστιο, αυτιστικό, αντιπαραγωγικό, δυσλειτουργικό Δημόσιο, που λειτουργούσε προς όφελος των συντεχνιών που το διοικούσαν και το νέμονταν κι όχι για την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Το συμπέρασμα που έβγαλα ως δημοσιογράφος και πολίτης αυτά τα 3 χρόνια της οργής, του θυμού και του εύκολου αναθέματος «για όλα φταίνε οι κακοί πολιτικοί αλλά επ’ ουδενί οι κακοί πολίτες» σύμπτωμα του φασιστοειδούς λαϊκισμού της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι πως πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλο θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα για να ηγηθεί της κοινωνίας και όχι για να έπειτα αυτής, να την παρακολουθεί αυτάρεσκα, κάνοντας της τα χατίρια και τα γούστα. Είναι πολύ δύσκολο, φθοροποιό και απαιτητικό να μην φοβάσαι τον φόβο, να ξεπερνάς και να αντιπαρέρχεσαι το εφήμερο πολιτικό κόστος και να πας κόντρα στο ρεύμα, ιδίως όταν δεν έχεις το άλλοθι της άγνοιας αλλά ξέρεις πού βρίσκεσαι και τι διακυβεύεται την επαύριο.
Βρεθήκαμε μισό βήμα από τον χείλος του γκρεμού. Αν δεν αλλάξουμε λογική, αντιλήψεις, νοοτροπία και κατεύθυνση, θα ξανακατρακυλήσουμε και θα πέσουμε. Δεν μας σώζει τίποτα γιατί δεν θα υπάρξει σωτήρας την επόμενη φορά. Με τη στάση που κράτησε ο Γιώργος Παπανδρέου επί δυο χρόνια, σε αντίθεση με την εκτίμηση πολλών, την οποία υιοθέτησε τώρα πια και ο Αντώνης Σαμαράς αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη, ανοίγει ένα μικρό παράθυρο αισιοδοξίας πως μπορεί η Ελλάδα να ξεφύγει από το σκοτάδι της μιζέριας, της μισαλλοδοξίας, των ακροτήτων κάθε λογής, της παράνοιας των μικροφασισμών της καθημερινότητας και του λαϊκισμού και να τροχοδρομηθεί στη λεωφόρο της σύνεσης, της μετριοπάθειας, της κοινής λογικής και του αυτονόητου. Στο χέρι μας είναι, μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την τύχη μας και να καθορίσουμε το μέλλον μας.
του Νίκου Γκαρόζη, δημοσιογράφου-επικοινωνιολόγου
Παράλληλα οικοδομήθηκε μια ιδιότυπη δικτατορία του πολιτικού ψευτοπροοδευτισμού. Οτιδήποτε αριστερό ή αριστερίστικο, ανάχθηκε σε νόμος της λογικής και σε θέσφατο και ιερή αγελάδα. Έτσι οικοδομήθηκε το ιερό «παρακράτος» της κρατικοδίαιτης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας στο Δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Ο κρατικοδίαιτος σοβιετισμός, ένα έκτρωμα καπιταλιστικής παραοικονομίας, αεριτζίδικου τύπου «έδεσε» με ένα τεράστιο, αυτιστικό, αντιπαραγωγικό, δυσλειτουργικό Δημόσιο, που λειτουργούσε προς όφελος των συντεχνιών που το διοικούσαν και το νέμονταν κι όχι για την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Το συμπέρασμα που έβγαλα ως δημοσιογράφος και πολίτης αυτά τα 3 χρόνια της οργής, του θυμού και του εύκολου αναθέματος «για όλα φταίνε οι κακοί πολιτικοί αλλά επ’ ουδενί οι κακοί πολίτες» σύμπτωμα του φασιστοειδούς λαϊκισμού της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι πως πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλο θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα για να ηγηθεί της κοινωνίας και όχι για να έπειτα αυτής, να την παρακολουθεί αυτάρεσκα, κάνοντας της τα χατίρια και τα γούστα. Είναι πολύ δύσκολο, φθοροποιό και απαιτητικό να μην φοβάσαι τον φόβο, να ξεπερνάς και να αντιπαρέρχεσαι το εφήμερο πολιτικό κόστος και να πας κόντρα στο ρεύμα, ιδίως όταν δεν έχεις το άλλοθι της άγνοιας αλλά ξέρεις πού βρίσκεσαι και τι διακυβεύεται την επαύριο.
Βρεθήκαμε μισό βήμα από τον χείλος του γκρεμού. Αν δεν αλλάξουμε λογική, αντιλήψεις, νοοτροπία και κατεύθυνση, θα ξανακατρακυλήσουμε και θα πέσουμε. Δεν μας σώζει τίποτα γιατί δεν θα υπάρξει σωτήρας την επόμενη φορά. Με τη στάση που κράτησε ο Γιώργος Παπανδρέου επί δυο χρόνια, σε αντίθεση με την εκτίμηση πολλών, την οποία υιοθέτησε τώρα πια και ο Αντώνης Σαμαράς αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη, ανοίγει ένα μικρό παράθυρο αισιοδοξίας πως μπορεί η Ελλάδα να ξεφύγει από το σκοτάδι της μιζέριας, της μισαλλοδοξίας, των ακροτήτων κάθε λογής, της παράνοιας των μικροφασισμών της καθημερινότητας και του λαϊκισμού και να τροχοδρομηθεί στη λεωφόρο της σύνεσης, της μετριοπάθειας, της κοινής λογικής και του αυτονόητου. Στο χέρι μας είναι, μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την τύχη μας και να καθορίσουμε το μέλλον μας.
του Νίκου Γκαρόζη, δημοσιογράφου-επικοινωνιολόγου
