Η ζωή είναι ωραία (χωρίς την πολιτική)

Ανοίγω ήρεμος το πρωί το facebook. Εχω 382 (ψηφιακούς) φίλους. Παρατηρώ τις αναρτήσεις τους, τους συνδέσμους και τις κοινοποιήσεις τους. Τα μάτια μου (ενάμιση γιατί δεν είμαι ακριβώς πρωινός τύπος) ταξιδεύουν σε εξωτικά και παραδεισένια μέρη, σε δαντελένιες ακρογιαλιές και μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, σε στοργικές, οικογενειακές στιγμές ή τρυφερές, συναισθηματικές με ζευγάρια να σπεύδουν να... αποδείξουν τον παθιασμένο έρωτά τους, μέσα από εξαιρετικές φωτογραφίες. Αλλοτε πάλι καλόγουστα σχόλια, ευρηματικά συνθήματα, επιτυχημένα κολάζ και ξεκαρδιστικές γελιογραφίες σού βελτιώνουν τη διάθεση και σου ανεβάζουν το κέφι. Υπάρχουν και μελαγχολικές αναρτήσεις που αναφέρονται σε πόνο, ασθένειες, δυστυχήματα, θανάτους, όμως κι αυτά αποτελούν σημαντικά κομμάτια της ζωής που δεν μπορείς να παραβλέψεις πως συμβαίνουν γύρω σου. Αλλες φορές η κοινοποίηση παράξενων γεγονότων και απίστευτων συμβάντων δημιουργεί ζωηρή περιέργεια και σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, τρέχοντας να τα περιγράψεις στους φίλους σου.
Είσαι έτοιμος να κλείσεις γεμάτος με ανάμικτα συναισθήματα τον υπολογιστή σου ώσπου...
Ωσπου κάποιος έχει τη φαεινή έμπνευση να γράψει κάτι για την πολιτική κατάσταση, για την οικονομική κρίση, για την τοπική αυτοδιοίκηση. Και η οθόνη θαμπώνει από τις εριστικές απαντήσεις, τον έντονο θυμό, τη διάχυτη αγανάκτηση, τις πεζοδρομιακές εκφράσεις, τα βιτριολικά σχόλια, την αποκρουστική χυδαιότητα, την αγοραία φρασεολογία. Εξαφνα, σαν να τους... ψέκασαν όλους, οι μειλίχιοι και ευγενικοί χρήστες μετατρέπονται σε άγρια θηρία που μέμφονται, ειρωνεύονται και εκτοξεύουν ύβρεις στους υπόλοιπους: Ολοι χωρίζονται μονομιάς σε στρατόπεδα: Δεξιοί και αριστεροί, "προδότες" και "πατριώτες", μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, διεθνιστές και εθνικιστές, λαϊκίζοντες και ελιτιστές, μονομανείς και επιχειρηματολογούντες, οπαδοί και υγιώς σκεπτόμενοι στροβιλίζονται στη δίνη μιας άκρως εχθρικής ατμόσφαιρας. Αντί για όπλα και σφαίρες χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς και λέξεις για να μειώσουν, να εκνευρίσουν, να υποτιμήσουν, να αδικήσουν, να... κατατροπώσουν τον διαδικτυακό συνομιλητή τους.
Πατάω άρον-άρον το κουμπί εξόδου και φεύγω. Αν και ασχολούμενος με τα κοινά δεν αντέχω τις αναθυμιάσεις από το ισχυρό δηλητήριο που ποτίζει τα πληκτρολόγια. Θυμάμαι τις μέρες του Πάσχα που η οθόνη παρέμεινε κατάμαυρη και απομονωμένη. Και αναπολώ τη φύση που οργίαζε στην ύπαιθρο, τα γραφικά εκκλησάκια, την Ανάσταση στην επαρχία, τα πλακόστρωτα με τους ξένους και έλληνες περιπατητές. Το παραδοσιακό ταβερνάκι που τρώγαμε με τον Νικόλα ντόπιες λιχουδιές. Και, φυσικά, τις εντυπωσιακές Ελληνίδες με το σέξι και προκλητικό ντύσιμο και το πολλά υποσχόμενο χαμόγελο. Ναι, η ζωή είναι ωραία. Ποιος κερατάς ανακάλυψε την πολιτική;
Άρης Νόμπελης