"Ρουά Ματ": Ο Γιώργος Ραυτόπουλος νικήθηκε στην άνιση μάχη...

Οταν ασχολείσαι με τα κοινά μαθαίνεις στην πορεία ότι οι χαρές είναι λιγοστές και ανακαλύπτεις σιγά-σιγά ότι όχι μόνο δεν απαλάσσεσαι από τις δικές σου αγωνίες αλλά... φορτώνεσαι τις έγνοιες, τις σκοτούρες και τα προβλήματα και όλων των υπολοίπων. Ασφαλώς πρόκειται για επιλογή του καθενός και δεν μπορείς να παραπονεθείς. Φυσικά και έχεις δικαίωμα να τα εγκαταλείψεις και να αφοσιωθείς στη δουλειά σου, στο σπίτι σου και στην οικογένειά σου. Αλλά πάλι σκέφτεσαι πως αν λείψουν οι έντιμοι, οι ρομαντικοί, οι... τρελοί αν θέλετε, θα παραμείνουν τα παχύδερμα, οι συμφεροντολόγοι και κάθε λογής ανίκανοι που θα εκμεταλλευτούν το κενό εξουσίας για να γαντζωθούν πάνω της.
Μέσα στις ελάχιστες χαρές που προσφέρει σήμερα σε έναν αιρετό η τοπική αυτοδιοίκηση είναι η συναναστροφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους, με σημαντικές προσωπικότητες της ανιδιοτελούς προσφοράς, με αξιόλογα και ανοιχτά μυαλά από κείνα που μόνο μπροστά οδηγούν την κοινωνία και αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται να εκλεγείς για να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο.
Μόλις σας περιέγραψα τον Γιώργο Ραυτόπουλο. Την πραγματική ψυχή του Σκακιστικού Ομίλου της πόλης μας. Τον πνευματικά καλλιεργημένο άνθρωπο. Τον αφοσιωμένο... ισόβιο πρόεδρο ενός από τους πλέον αθόρυβους αλλά και συνάμα δραστήριους συλλόγους της πόλης μας. Που με την προσωπικότητα του αδικοχαμένου Γιώργου ταίριαζε απόλυτα: Μετριοπαθής, παθιασμένος με το αγαπημένο του σκάκι, διακριτική παρουσία που-τι αντίφαση-ξεχώριζε ανάμεσα σε αμόρφωτους χοντροκομμένους φωνακλάδες χωρίς ήθος, σε ξιπασμένους νεόπλουτους, σε αγενείς και αναιδείς ανεγκέφαλους τραμπούκους. Μια λογική φωνή που δεν υψωνόταν ποτέ, μια σεμνή-σχεδόν ντροπαλή- φυσιογνωμία.
Ο δικός μου Γιώργος Ραυτόπουλος φάνταζε μια όαση ηρεμίας και τεκμηριωμένων αιτημάτων μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα ανείπωτων παραλογισμών και αδιανόητων απαιτήσεων. Μπορεί να μοιάζει με ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά ο Γιώργος μου ήταν ο μοναδικός-τουλάχιστον σε αυτή την πόλη-που ανακοίνωνε τους "επισήμους" με τα πραγματικά τους ονόματα και τηρούσε πάντοτε με αυστηρότητα το πρωτόκολλο. Ισως γιατί υποψιάζομαι πως απεχθανόταν την προχειρότητα, την εμπάθεια, τον ωχαδερφισμό και λειτουργούσε με μεθοδικότητα και σχολαστικότητα αξιοζήλευτες.
Πριν από μια εβδομάδα τον είδα για τελευταία φορά. Παρατήρησα κάτι αταίριαστο στο κατακίτρινο πρόσωπό του. Αλλά πόσο αδιάκριτος μπορεί να γίνει κανείς; Και ανανεώσαμε το ραντεβού μας γι' αυτές τις μέρες, προκειμένου να συζητήσουμε μια ιδέα του για τον χώρο που δημιουργήθηκε για τον σύλλογό του.
Ο Γιώργος Ραυτόπουλος στη σκακιέρα της ζωής μόνο βασιλιάς μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και στο "ρουά ματ" χάνεις οριστικά το παιχνίδι, όπως η πόλη μας έχασε έναν μοναδικό άνθρωπο που δεν θα αναπληρώσει ποτέ.
Καλό ταξίδι, Γιώργο
Υ. Γ.: Πες στον Θεό να βοηθήσει το Χαλάνδρι. Γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να το κάνει...
Άρης Νόμπελης