Δημοκρατία ή πολιτικό Ισλάμ...

Η υπέρτατη μάχη δίνεται αυτές τις ημέρες στην Τουρκία μεταξύ της μεσαίας, αστικής τάξης και της κυβέρνησης Ερντογάν

Του Νίκου Γκαρόζη*

Η οικονομική ανάπτυξη που δεν αφορά και δεν συμπεριλαμβάνει, άλλωστε, το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στη γείτονα Τουρκία δεν μπόρεσε να αντέξει μπροστά την καταφανή και αυταρχική απόπειρα του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ  Ερντογάν να γίνει ο πρώτος Σουλτάνος από την εποχή της εγκαθίδρυσης του λεγόμενου κοσμικού κράτους, από το Κεμάλ Ατατούρκ, πριν από 90 χρόνια, το 1923… Η κραυγαλέα και εν εξελίξει απόπειρα επαναϊσλαμοποίησης της τουρκικής κοινωνίας θα έχει άδοξο τέλος για τον απλούστατο και θεμελιώδη λόγο πως αντιβαίνει στις αρχές της σύγχρονης αστικής Δημοκρατίας, έστω κι αν η γειτονική χώρα δεν έχει παράδοση κοινοβουλευτικών ηθών, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών των πολιτών της, ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης, κοινωνικής τάξης και φυλετικής καταγωγής, πόσω μάλλον θρησκευτικών πεποιθήσεων, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά και οι Αρμένιοι, επί παραδείγματι…

Η οικονομική ανάπτυξη έχει ανάγκη τα θεμέλια της Ελευθερίας

Αλλά ας επικεντρωθούμε στα όσα γίνονται αυτές τις ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα, τη Σμύρνη καθώς και σε δεκάδες ακόμη μεγάλες ή μικρότερες τουρκικές πόλεις. Το ξέσπασμα της λεγόμενης μεσαίας τάξης που έχει κατακτήσει ένα αξιοσέβαστο, υψηλό για τα τουρκικά οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα, επίπεδο διαβίωσης και έχει δώσει στα μέλη της τη δυνατότητα να μορφωθούν, να αποκτήσουν καλλιέργεια, αυτενέργεια και αυτοσυνειδησία έτσι ώστε να επιλέγουν τον τρόπο ζωής που θα ζήσουν αυτοβούλως και όχι καθ’ υπόδειξη ή κατ’ εντολή, δέχθηκε απανωτά πλήγματα και προσβολές. Ο Ερντογάν, αλαζονικός και ξεροκέφαλος, μετά και την τρίτη κατά σειρά εκλογική του νίκη, έθεσε σε τροχιά υλοποίησης το μεγαλεπήβολο, πλην όμως αναχρονιστικό, οπισθοδρομικό, σκοταδιστικό σχέδιό του για την ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας, εν συνόλω…  Η επαναφορά της μαντίλας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι περιορισμοί (απαγόρευση πώλησης μετά από τις 10 το βράδυ)  στην διακίνηση και την κατανάλωση αλκοόλ, η απαγόρευση της χρήσης κόκκινου κραγιόν στις αεροσυνοδούς των κρατικών αερογραμμών, ακόμη και η καταφανής απόπειρα ποινικοποίησης των ερωτικών φιλιών και των τρυφερών διαχύσεων και χειρονομιών δημοσίως ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι του κοινωνικού αυταρχισμού και της πολιτικής ποδηγέτησης της τουρκικής κοινωνίας, σε εκείνο το τμήμα της που δεν ασπάζεται τις αρχές και τις πρακτικές του πολιτικού Ισλάμ. Υπερασπίζονται αυτές τις ημέρες οι Τούρκοι που διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν στην πλατεία Ταξίμ το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση της προσωπικότητάς, των επιλογών ζωής, του τρόπου με τον οποίο θα ζουν και θα εκφράζουν τις ανάγκες, τα θέλω, τα πιστεύω, τις πεποιθήσεις τους… Κάτι που για την νέα ισλαμική κοινωνία που ονειρεύεται να χτίσει ο Ερντογάν, δεν είναι επιτρεπτό, ούτε κατανοητό…

Ο αγώνας της μεσαίας τάξης γα τη Δημοκρατία στην Τουρκία

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην  αφορμή που αποτέλεσε και τον καταλύτη των αντιδράσεων που πήραν τη μορφή εξέγερσης και έντονης διαμαρτυρίας απέναντι στις αναχρονιστικές,  φανατικές θρησκόληπτες μεθοδεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης. Στην ανάπλαση του πάρκου Γκεζί, στην πλατεία Ταξίμ προκειμένου να χτιστεί εκεί ένα ισλαμικό μνημείο που παραπέμπει στην εποχή της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (οι εγκαταστάσεις ενός στρατώνα που είναι απομεινάρι εκείνης της εποχής βρίσκονται εντός του πάρκου. Το κόψιμο των δέντρων από τις μπουλντόζες ήταν η συμβολική και πραγματική θρυαλλίδα των εξελίξεων. Οι νεαροί, κατά το πλείστον, συγκεντρωμένοι διαδηλωτές, την εξέλαβαν ως την πλέον κραυγαλέα και ενδεικτική ενέργεια κατεδάφισης του τρόπου ζωής που κατέκτησαν ελέω της οικονομικής μεγέθυνσης, τα τελευταία 10 χρόνια. Όταν κάποιος έχει κατακτήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, έχει σπουδάσει, γνωρίζει τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, και διαθέτει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια αρνείται, το πισωγύρισμα, την ανελευθερία, τη χειραγώγηση, τον σκοταδισμό… Γι’ αυτό άλλωστε και η πλειονότητα της τουρκικής κοινωνίας επέλεξε να δώσει την πρωθυπουργία της χώρας στον Ερντογάν και το μετριοπαθές, τότε κόμμα του πολιτικού Ισλάμ, το "Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης" ώστε να κατεδαφίσει εκείνος το σάπιο, διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο στρατιωτικο-διπλωματικό κατεστημένο  της γείτονος που καθόριζε και ήλεγχε απόλυτα τις πολιτικές εξελίξεις και τις κυβερνήσεις που εκλέγονταν μέχρι τότε, από την εποχή του Μεντερές μέχρι και τη θητεία του Ετσεβίτ… Ήθελε και θέλει ένα μεγάλο τμήμα των Τούρκων που γεννιούνται, ζουν και μεγαλώνουν σε ένα οικονομικό περιβάλλον οικονομίας της αγοράς, και σε πολιτικό περιβάλλον διαφύλαξης και προστασίας των ατομικών και πολιτικοκοινωνικών δικαιωμάτων (ελευθερία έκφρασης, συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι, ελευθερία του Τύπου, πολιτικός και κοινωνικός πλουραλισμός ) να προστατεύσει αυτό τον τρόπο ζωής που συνάδει, άλλωστε, με την διακηρυγμένη πρόθεση της Τουρκίας να αποτελέσει μέλος της Ε.Ε κάποτε. Να μην κινδυνεύει από συνεχή παραξικοπήματα, αυταρχικά καθεστώτα, απαγορεύσεις, περιορισμούς κάθε είδους ή ακόμα και από διαχωρισμούς και διώξεις με βάση και κριτήριο την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το θρήσκευμα, τη φυλετική προέλευση, τις κοινωνικές και πολιτικές πεποιθήσεις. Είναι ο υπέρτατος αγώνας του Φωτός απέναντι στο σκοτάδι, του Μέλλοντος έναντι του Παρελθόντος, της Δημοκρατίας κόντρα στον Φασισμό που βασίζεται στη θρησκοληψία, που πρέπει να βοηθήσει όλη η Ευρώπη και ο Αραβικός Κόσμος ώστε να κερδηθεί απέναντι σε όσους για όποιους λόγους ή επιδιώξεις κι αν έχουν, επιβουλεύονται την Ελευθερία, την Ισότητα, την ανεξαρτησία των ανθρώπων απανταχού στον κόσμο απέναντι σε οιουδήποτε είδους και μορφής δεσμά, απαγορεύσεις και στερήσεις...

*Ο Νίκος Γκαρόζης είναι πολιτικός συντάκης και τακτικό μέλος της ΕΣΠΗΤ