Πριν από ακριβώς 44 χρόνια εμφανίστηκαν οι θρυλικοί ROLLING STONES στο Χάιντ Παρκ. Συνέβησαν και άλλα συνταρακτικά γεγονότα εκείνο το αλησμόνητο-για τους παλαιότερους-καλοκαίρι: Το αξέχαστο Γούνστοκ, το τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα του-πρόσφατα χαμένου-Νηλ Αρμστρονγκ στη Σελήνη αλλά το θυμούνται για διαφορετικούς λόγους ο Φώτης και η Φιλιώ: γιατί απέκτησαν γιο, κάτι αναπάντεχο και σχεδόν απίστευτο σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών της εποχής και την αποβολή της μητέρας μου τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Ανδρώθηκα σε ένα ασφαλές, ίσως υπερπροστατευτικό περιβάλλον, σε μια παραδοσιακή αυλή με καρποφόρα δέντρα, λατρεμένα κατοικίδια ζώα και ατελείωτο παιχνίδι με αδελφικούς φίλους και αγαπημένους γείτονες.
Οι δυο μου γονείς, εξαιρετικά ευφυείς, μορφωμένοι και πνευματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι προσπάθησαν να μου μεταλαμπαδεύσουν τη διαρκή διάθεση για μάθηση, τη δίψα για γνώση, τις ξεχωριστές τους αξίες: Αξιοπρέπεια, εντιμότητα, οικολογικές ανησυχίες, φιλοζωία, αίσθημα δικαίου, σεβασμός στον συνάνθρωπο. Πίστευαν αφελώς ότι με τις προσωπικές μου ικανότητες και τα σημαντικά εφόδια που πλουσιοπάροχα μου παρείχαν θα μου εξασφάλιζαν μια άνετη και ήρεμη ζωή.
Αλλά κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 η Ελλάδα άλλαζε: Τη θέση των αξιών που πρέσβευαν ο πενηντάρης καθηγητής ΤΕΙ και η σχεδόν συνομήλική του πυρηνική χημικός του Δημοκρίτου ανέτρεψαν βίαια η ηθική κατάπτωση της χώρας μας. Δεν ευθύνεται μόνο το ΠΑΣΟΚ και η τότε παντοκρατορία του. Προσπάθησαν να το μιμηθούν σαν μια αποτυχημένη ρέπλικα τα στελέχη της ΝΔ. Κάθε μορφή αξιοκρατίας καταργήθηκε: Τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα έδωσαν τη θέση τους στις γνωριμίες και το ρουσφέτι, όσο για τα ουσιαστικά ισοπεδώθηκαν εντελώς ανάμεσα στις συμπληγάδες της μετριοκρατίας και του νεποτισμού. Ο ελπιδοφόρος γιος άρχισε να δοκιμάζεται σκληρά: Ηταν η εποχή του λάιφ στάιλ και του Πέτρου Κωστόπουλου, οπότε η είσοδος στο "κυριλέ" μαγαζί και το πρώτο τραπέζι πίστα αναδείχθηκαν σε υπέρτατες αξίες. Οι πολιτικοί βουτούσαν στη διαφθορά με τον Μένιο Κουτσόγιωργα να φτιάχνει τον επαίσχυντο "κουτσονόμο" και ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου να δικαιολογεί τα δωράκια των 500.000.000 δραχμών στον κουμπαρά του καθενός! Εν τω μεταξύ η ΝΔ έπαιρνε μαθήματα... αναξιοκρατίας για όταν θα ανέτρεπε το "πράσινο" κατεστημένο.
Οι δικοί μου έμειναν αποσβολωμένοι: Ο πατέρας μου που είχε προλάβει να μάθει ότι ο παππούς μου φυλακίστηκε στα βάθη της Ανατολίας από τους Τούρκους και είδε τον Τσολάκογλου να τον προδίδει στους Γερμανούς που επίσης τον κράτησαν σιδηροδέσμιο και η μάνα μου που αντιμετώπισε την απώλεια ενός εργοστασίου στη Λιβαδειά και τη συνακόλουθη οικονομική καταστροφή του άλλου μου παππού που δεν κυνήγησε τους απατεώνες ένιωθαν να βρίσκονται σε έναν άλλον, καινούργιο και σίγουρα εχθρικότερο κόσμο.
Εγώ δεν είχα καλύτερη τύχη. Με αξιέπαινες αρχές από το σπίτι μου αλλά εντελώς άχρηστες στον κόσμο του λαμπερού, κενού, αδιάφορου σνομπ της ελληνικής αμόρφωτης ελίτ ήμουν καταδικασμένος να υποτιμηθώ και να φθάσω στα όρια της κατάρρευσης.
Τα αποτελέσματα; Ενας αποτυχημένος γάμος που η αναμενόμενη διάλυσή του χρεώθηκε άδικα και παράλογα στην άκακη μητέρα μου, το χάσιμο της μοναδικής μου περιουσίας από αδίστακτους απατεώνες που κυκλοφορούν άνετοι και ωραίοι ανάμεσά μας, η ανυπόφορη ανεργία, η κάθε είδους εκμετάλλευση από επιτήδειους, η ενασχόληση με τα κοινά και η σημαντική προσφορά που ανταμείφθηκε με συνεχείς αδικίες, πρωτοφανείς συκοφαντίες, αναρίθμητη αχαριστία μέχρι και καταλογισμό για υπόθεση που ποτέ δεν ενεπλάκην αλλά απλώς παραπλανήθηκα.
Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα σε έναν κοσμοπολίτικο γάμο: Το αυτοκίνητό μου ήταν το χειρότερο ανάμεσα σε αυτά των καλεσμένων, τα πανάκριβα σινιέ φορέματα των κυριών ήταν ανελέητο χτύπημα στην καρδιά μου που θυμόταν τη μητέρα μου να ψωνίζει στα κινέζικα με ελάχιστα ευρώ..., τα ποιήματα που συγκινητικά απάγγελνε τα βράδια ο πατέρας μου δεν έμοιαζαν να έχουν καμιά σχέση με τις συζητήσεις για το χρηματιστήριο και τα κτηματομεσιτικά που κυριαρχούσαν στα τραπέζια, όπου περιφέρονταν κυρίες-αραπίνες από τα δεκάδες σολάριουμ και την ξάπλα στις-ολυμπιακών διαστάσεων-πισίνες.
Νομίζω ώρες-ώρες πως είμαι ο τελευταίος δεινόσαυρος. Βλέποντας πρόσφατα στη Β. Γεωργίου κάτι αντιπαθητικά βουτυρόπαιδα να ειρωνεύονται έναν ρακένδυτο μετανάστη που πουλούσε χαρτομάντιλα (ο οποίος θα μπορούσε να είναι... ο αδερφός του Αντετοκούμπο) δίνοντάς του να συμπληρώσει ένα κενό δελτίο τζόκερ μέσα από μια πολυτελέστατη και μάλλον αφορολόγητη κούρσα χασκογελώντας, κατάλαβα ότι ίσως να είμαι ένα απαρχαιωμένο απομεινάρι ενός κόσμου που δεν θέλει πια ανθρώπους σαν την οικογένειά μου. Ο τελευταίος δεινόσαυρος που νομοτελειακά θα εξαφανιστεί...
Πριν όμως ο Φώτης και η Φιλιώ κλείσουν τα μάτια, επιβάλλεται να κάνω μια τελευταία προσπάθεια να φύγουν ευτυχισμένοι από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μετά από ατελείωτες πίκρες που τους πότισα και μέσα σε αποπνικτικές ενοχές, πρέπει να σηκώσω το κεφάλι. Στα 44 δεν υπάρχουν ευρηματικές δικαιολογίες. Σε αυτόν τον εχθρικό και άγνωστο κόσμο που έφτιαξαν άλλοι για μένα θα παλέψω και θα νικήσω.
Είμαι περήφανος που είμαι παιδί σας. Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε...
Άρης Νόμπελης
