Τον τελευταίο καιρό, ακούγοντας τις ειδήσεις, νιώθω τυχερός (;;;) που ζω στην Ελλάδα της βαθύτατης οικονομικής κρίσης. Και ας πονοκεφαλιάζουμε όλοι για τις ελλείψεις υποδομών στην Παιδεία και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. Γιατί πιο πιθανό ήταν να είχα γεννηθεί στην-όχι τόσο μακρινή- Νιγηρία. Και να μου ανακοίνωναν ότι το παιδί μου κάηκε ζωντανό από κάποιους που ευαγγγελίζονται έναν καλύτερο (!!!) κόσμο.
Δεν πάσχω από ισλαμοφοβία ούτε έχω διαβάσει το κοράνι-αν και αποκλείω οποιοδήποτε θρησκευτικό βιβλίο να απαιτεί να κάψεις ζωντανά μικρά παιδιά για να ανταμειφθείς από τον όποιον Θεό πιστεύεις. Μάλλον όλοι αυτοί οι διεστραμμένοι ψυχοπαθείς παρερμηνεύουν τα όσα προστάζει η θρησκεία τους. Αλλά και πάλι δεν είναι δυνατό να μην κάνω συγκρίσεις με τον γλυκύτατο Ιησού και το πρωτοφανές για την εποχή του κήρυγμα της αγάπης (πριν 2000 χρόνια), όταν και σε σταύρωναν για ψύλλου πήδημα.
Γι' αυτό, κάθε φορά που θα βλαστημάτε παίρνοντας στα χέρια σας το επαχθές χαράτσι ή το σχολείο του παιδιού σας θα παρουσιάζει δυσλειτουργίες, θυμηθείτε τους τραγικούς γονείς στη Νιγηρία που πλήρωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο τον τυφλό φανατισμό αυτών των καθαρμάτων και νιώστε λίγη περισσότερη αισιοδοξία που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, την πατρίδα της δημοκρατίας...
Άρης Νόμπελης
