Χθες, εκτός από τους αριστερόχειρες, γιόρταζαν και οι... γκαντέμηδες. Τρίτη και 13. Και όπως έλεγε ο αξέχαστος Σταυρίδης στην ομώνυμη ταινία: "Η αποφράς των αποφράδων".
Συνοπτικά το σενάριο αναφερόταν σε έναν ακραία προληπτικό μεγαλοεργολάβο, παντρεμένο με την Μπεάτα Ασημακοπούλου, ο οποίος εκλαμβάνει κάποιες συμπτώσεις ως αναπάντεχο γούρι που του φέρνει ο ανεπρόκοπος και χαραμοφάης Σωτήρης Μπερκέτης (Γιάννης Γκιωνάκης), που γίνεται στην ουσία αφεντικό του σπιτιού και αναγκάζει τον Κοσμά Καλογιάννη (Σταυρίδη) να μην του χαλάει χατήρι.
Συμπληρώθηκε μισός αιώνας από την πρώτη προβολή του έργου (1963) αλλά τα μηνύματά του παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Ο Σταυρίδης υποδύεται τον κουραστικά προληπτικό, τον αφόρητα εμμονικό, τον υπερβολικά αγαθό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ. Και καταλήγει μαζοχιστής, ο πρωτοξάδερφος του ψυχαναγκαστικού. Την ασταμάτητη ανάγκη του να μένει προσκολλημένος σε κάτι εκμεταλλεύεται ο παμπόνηρος Μπερκέτης. Που στο τέλος της ταινίας δηλώνει ότι θα επισκεφθεί και άλλον συμμαθητή τους, λέγοντας προκλητικά πως "παντού υπάρχουνε Κοσμάδες...".
Τα θυμήθηκα όλα αυτά όχι για να σας πείσω να μην μιμηθείτε τον Σταυρίδη. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς κάποιου είδους ψυχαναγκασμό. Αλλά για να προσέχετε να αποφεύγετε τους... Μπερκέτηδες που καραδοκούν κάθε μέρα και πίσω από την πλάτη σας. Που μηχανεύονται κουτοπονηριές για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σας.
Επειδή καταβάλλοντας πρόσφατα μια συστηματική προσπάθεια στον επαγγελματικό τομέα διαπίστωσα ότι μεσούσης της κρίσης αυξάνονται οι τύποι σαν τον Γκιωνάκη, θέλω να σας προστατεύσω. Και αν δεν μπορείτε να εξαφανίσετε τις αδυναμίες σας, τουλάχιστον κρύψτε τες από τους επιτήδειους. Που, δυστυχώς, δεν παρουσιάζονται μονάχα κάθε Τρίτη και 13...
Άρης Νόμπελης
