Ποτέ σου δεν με συμπάθησες.
Ποτέ μου δεν σε συμπάθησα.
Γι' αυτό στον τίτλο δεν γράφω "στον φίλο μου Γ."
Τη φιλία μου δεν την κέρδισες. Ομως δεν το επεδίωξες ποτέ. Οπως άλλωστε κι εγώ. Κατόρθωσες κάτι πολύ καλύτερο: Να σε σέβομαι και να σε εκτιμώ. Κι εσύ νιώθεις το ίδιο. Αλλά δεν με κατατάσσεις στους φίλους σου. Γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται στον κύκλο σου επιβάλλεται να είναι πρώτα απ' όλα πιστοί. Οχι ότι είμαι αγνώμων. Το γνωρίζεις, πιστεύω. Αλλά δεν σου είμαι πιστός όπως το εννοείς εσύ: Δηλαδή να πάω κόντρα στις ιδέες μου για πάρτη σου. Με δοκίμασες, το διαπίστωσες, με διέγραψες από τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι. Με θεωρείς ισάξιό σου (τουλάχιστον). Για τον λόγο αυτό είπες να μου κάνεις ένα αναπάντεχο δώρο: Κάτι που θα στο χρωστούσα μια ζωή και κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να γίνει. Αλλά εσύ, αδερφέ μου, δεν παίζεσαι με τίποτα. Εχεις δρομολογήσει τους πανέξυπνους ελιγμούς σου και δεν ανησυχείς. Αντιθέτως, καθησυχάζεις και τους υπόλοιπους που αγωνιούν. Οταν έμαθες τι ετοιμάζω-γιατί κι αυτό το έπιασες αμέσως-κατανόησες πλήρως το μέγεθος του εγχειρήματος. Παλιά σου τέχνη κόσκινο... Δεν δεχόσουν να μη σε στηρίζει μια τέτοια προχωρημένη κατάσταση. Και ένας μονάχα τρόπος υπήρχε για να με πάρεις με το μέρος σου. Να κατευνάσεις τον (δικαιολογημένο) θυμό μου για την επώδυνη περιπέτειά μου. Κι έβαλες τα μεγάλα... μέσα. Αυτά που, σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζε ο θείος Καραμανλής, δεν λέγονται και δεν γίνονται ταυτοχρόνως. Και φυσικά δεν γράφονται...
Στην αρχή ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα. Οταν όμως διαπίστωσα πως δεν σε ενδιέφερε αυτό το απίθανο που (μου) συνέβη, μπήκα στο νόημα. Και το επιβεβαίωσα με την (τηλεφωνική) επιμονή τριών ανθρώπων. Τους γνωρίζεις, φαντάζομαι...
Ο πρώτος δεν διαθέτει πολύ μυαλό αλλά είναι απολύτως πιστός και άνθρωπος ειδικών αποστολών. Οταν το 2010 θέλησα μια χάρη το είπα σε εκείνον για να στο μεταφέρει σε χρόνο μηδέν. Δεν έπεσα έξω, αντιλήφθηκες τον πρόδηλο εκνευρισμό μου και εν μια νυκτί άλλαξες γνώμη και, ζυγίζοντας τα πράγματα, διαφοροποίησες τον σχεδιασμό σου, προτιμώντας να δυσαρεστήσεις κάποια άλλη.
Ο δεύτερος δικός σου άνθρωπος είναι γυναίκα. Τρομακτικό μυαλό και (μεταξύ μας τώρα) η επιλογή σου τον Μάιο. Δεν το κάνεις από εκδικητικότητα. Δεν λειτουργείς έτσι εσύ. Κοιτάς μακροπρόθεσμα το μέλλον σου και ανησυχείς ότι με τους ανίκανους που έχεις μπλέξει θα τα κάνουν μαντάρα. Ως πανέξυπνος και γεννημένος για πολιτικός δεν θα ρισκάρεις. Γι' αυτό δημιουργείς κάποια μικροφασαρία και τους μπερδεύεις όλους: Για να δουν το δέντρο και να χάσουν το δάσος... Η γυναίκα που αναφέρομαι προσπαθεί να με πετύχει. Γιατί, όσο κι αν με εμπιστεύεσαι, είσαι τόσο διορατικός που θεωρείς ότι αν προσπαθήσω οι ελπίδες είναι με το μέρος μου. Δεν χάνω εύκολα εγώ, κάτι που σαφώς το γνωρίζεις. Αυτοί που τους χρεώνουν σε σένα όμως δεν είναι τόσο συμπαθείς και αποκλείεται να τα καταφέρουν. Κι αυτό όμως το ξέρεις. Ετσι, στέλνεις τη γυναίκα, που σημειωτέον διαβάζει το μυαλό μου και ξέρει άριστα τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου. Πρέπει να με έχει από κοντά γιατί πάνω στα νεύρα μου, ως γνήσιος Κεφαλονίτης, ενδέχεται να κάνω καμιά τρέλα και να πάρω την καθοριστική απόφαση. Γιατί είμαι βέβαιος, Γ., ότι δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία ότι ο μόνος που θα με σταματήσει τότε είναι μονάχα ο εαυτός μου. Δεν το θέλεις αυτό και με το κοφτερό σου μυαλό θα επιχειρήσεις να το εμποδίσεις.
Ο τρίτος άνθρωπός σου δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενος. Αλλά διαθέτει, εκτός από εφευρετικό μυαλό, και κάτι ακόμα σημαντικότερο: είναι πληγωμένος και έχει κίνητρο. Σε αυτόν ποντάρεις πολλά. Το απέδειξες όταν έγραψα κάτι εναντίον του με ολομέτωπη (ηλεκτρονική) επίθεση. Τότε σκέφτηκες να με χτυπήσεις. Φυσικά, ποτέ δεν θα προέτρεπες κάποιον να γράψει κάτι μηνύσιμο. Αλλά αυτές είναι οι... παράπλευρες απώλειες. Τους είχες προειδοποιήσει, όμως η Μ. είχε τον ασυμμάζευτο. Ελπίζεις, ίσως με ένα δωράκι ακόμη, ότι τελικά θα με εξευμενίσεις και θα βάλω τον εγωισμό μου στο αρχείο (μαζί με τα νομικά μέτρα).
Τώρα ταξιδεύω σε μια ειδυλλιακή εικόνα: Στο σπίτι σου με τη γλυκιά και αγαπημένη σου γυναικούλα και τα χαριτωμένα παιδάκια σου. Δεν σε ζηλεύω γιατί αναγνωρίζω τα λάθη μου. Μπορεί σήμερα να καθόμουν κι εγώ με τα δικά μου στον καναπέ δίπλα σου. Αλλά, να ξέρεις, σύντομα θα γίνει κι αυτό. Θα τη λένε Σ. αυτή που θα σου γνωρίσω (γιατί ο Τοξι-κούλης θα απουσιάζει την κρίσιμη στιγμή και χαλάστρα δεν θα γίνει) και ίσως τότε εκτός από πολιτικό σου παιδί, ποιος ξέρει, μπορεί επιτέλους να γίνουμε και φίλοι.
Μέχρι εκείνη την ώρα εγώ θα συνεχίσω να γράφω αφήνοντας υπονοούμενα για σένα όταν με στεναχωρείς (ψυχοπαθής κ.λπ.) κι εσύ θα εξακολουθήσεις τη στενή επιτήρηση για να διαγνώσεις τις προθέσεις μου. Δεν θα με πάρεις τηλέφωνο-αυτό είναι σίγουρο. Θα διαβάσεις το κείμενο, θα γελάσεις με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο (που σε ασχημαίνει-η Νέλλη το είχε σωστά επισημάνει) και θα παραδεχθείς για άλλη μια φορά ότι κάνουμε μια άτυπη κόντρα... νοημοσύνης. Θα μου στέλνεις μηνύματα δυσαρέσκειας, μιλώντας μπροστά σε δικούς μου ανθρώπους (όχι τυχαία), και κάπως έτσι θα φθάσουν οι γιορτές.
Επειδή πραγματικά σε σέβομαι και σε εκτιμώ απεριόριστα, δεν θα σε αφήσω σε αγωνία: Πραγματικά το ζυγίζω αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Πραγματικά δεν έχω αποφασίσει. Πραγματικά βρίσκομαι στο 50-50. Υπάρχει όμως και μια δουλειά που πρέπει να γίνει. Αυτό με απασχολεί περισσότερο. Ποτέ μου δεν υπολόγισα τα χρήματα κι αυτά λες και με εκδικήθηκαν! Γι' αυτό χαρά και εργασία. Οταν οι άλλοι θα αποστομωθούν με το αποτέλεσμα, εσύ δεν θα νιώσεις τίποτα: Δεν περιμένεις τίποτε λιγότερο από μένα. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ. Είχες δεν είχες πάλι τα κατάφερες. Εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε...
ΑΝΤΙΟ...
ΑΡΗΣ ΝΟΜΠΕΛΗΣ
Υ.Γ.: Αγαπητοί αναγνώστες, συγνώμη για το ακαταλαβίστικο του κειμένου. Δεν γράφτηκε όμως για σας, αλλά για έναν μελλοντικό φίλο που έρχεται από τα παλιά...
