.jpg)
Το συνηθισμένο προφίλ των αυστηρά κομματικών παραπέμπει σε βαθιά συμπλεγματικά άτομα ή αργόσχολους που βρίσκουν προσωπική διέξοδο στους αποκρουστικούς χώρους των κομματικών οργανώσεων, ιδίως αυτών που μονοπώλησαν την εξουσία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αυτοί οι-καταπιεστικοί για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο-χώροι αποτέλεσαν το ιδανικό καταφύγιο για τους χειρότερους οπαδούς της ευνοιοκρατίας, της μετριοκρατίας και της αναξιοκρατίας. Εκεί, βαθιά μέσα στα σκοτάδια της κομματικής τύφλωσης δεν αναγνωρίζονται υψηλές αξίες, εύλογες ευαισθησίες και το αδιαμφισβήτητο ήθος, γιατί κυριαρχεί ως υπέρτατο προσόν η προσήλωση στις απεχθείς κομματικές γραμμές που χάραξαν σκουριασμένα και παλαιολιθικά μυαλά για να τις προσαρμόσουν στη δική τους εμπάθεια και ανικανότητα.
Ολους τους κανόνες επιβεβαιώνουν λαμπρές εξαιρέσεις. Και η πιο γνωστή στα μέλη της νεοδημοκρατικής κοινωνίας του Κάτω Χαλανδρίου είναι η Κυρία ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΤΡΙΚΑΚΟΥ.
Εντελώς παράταιρη σε σχέση με τις πιο πάνω γλαφυρές περιγραφές, μια ευγενική, δημιουργική, ανοιχτόκαρδη και χαμογελαστή προσωπικότητα που νομίζεις πως προσγειώθηκε στη Σοφοκλή Βενιζέλου από έναν διαφορετικό, λαμπερό, αισιόδοξο και ευλογημένο τόπο!!!
Η Χριστίνα Πατρικάκου προβληματίζεται για τις όποιες τραγικές επιλογές της διοίκησης της μεταφέρονται από απλούς πολίτες και επιχειρεί να βρει την άκρη του νήματος. Είναι ευφυέστατη και δεν πείθεται με ευκολία ότι όλος αυτός ο έντονα δυσαρεστημένος κόσμος, που μέρα με τη μέρα διευρύνεται και της παρουσιάζει τη θλιβερή εικόνα μιας πόλης σε εγκατάλειψη, μπορεί να λαθεύει ή να παρασύρεται από τον Νταβία, τον Πανταζή, την Καρατζά και τον Ρούσσο, οι οποίοι νυχθημερόν απεργάζονται συνωμοτικούς τρόπους και βυσσοδομούν με λύσσα εναντίον μιας τόσο πετυχημένης διοίκησης. Δεν είναι δυνατό θεωρεί η αγαπημένη μου Χριστίνα να υπάρχει τόσο ευκολόπιστος κόσμος που δεν αντιλαμβάνεται ότι... ζει στον παράδεισο και υπακούει σε μια ακραία αντιπολίτευση που μοναδικό σκοπό της έχει πώς θα πέσει ο Κουράσης. Της φαίνεται πιο λογικό να είναι απολύτως δικαιολογημένα τα παράπονα των εξαγριωμένων συμπολιτών μας, που δεν αρκούνται στις απλοποιημένες απαντήσεις του στυλ "φταίει η κρίση", "δεν υπάρχουν λεφτά", "ο λαός ξεσπάει σε μας γιατί υποφέρει" και όλα αυτά τα ανήκουστα επιχειρήματα που ανέξοδα βγαίνουν από τα στόματα των αιρετών οι οποίοι αντί να αφοσιωθούν στο έργο που έταξαν προεκλογικά ότι θα πραγματοποιήσουν, αναλώνουν τον χρόνο τους σε καθημερινή βάση για να πείσουν με ασύλληπτες δικαιολογίες τον κοσμάκη ότι έχουν πέσει θύματα κακόβουλης επίθεσης από μοχθηρούς παράγοντες της αντιπολίτευσης.
Αλλά, Χριστινάκι, η ερώτηση έρχεται αβίαστα στα χείλη μου: Μόνο στο Χαλάνδρι υπάρχει κρίση; Μόνο στον δήμο μας δεν υπάρχει... σάλιο; Μόνο την πόλη μας επισκέπτεται η αντιπαθής τρόικα;
Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να σου εκθέσω μέρος των δικών μου απόψεων, στα λιγοστά πράγματα που έμαθα (όσα με άφησαν να μάθω φυσικά...) όσο καιρό άντεξα να στέκομαι δίπλα τους, απαξιωμένος από δυσαρεστημένους γείτονες, αποκομμένος από ενοχλημένους φίλους, απομονωμένος από μια κοινωνία που με κοίταζε με εχθρικό βλέμμα και απειλητική διάθεση:
1) Στο μείζον ζήτημα του καταλογισμού: Καμιά εικοσαριά άνθρωποι βρίσκονται επί ξυρού ακμής και κινδυνεύουν με φυλακίσεις, δημόσια διαπόμπευση και κατάσχεση των περιουσιών τους. Ανθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία-αν όχι όλοι-αθώοι του αίματος. Και όλα αυτά γιατί, παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις προς τον δήμο, υπήρχαν άνθρωποι που κατέχουν τα υψηλότερα αξιώματα που αδιαφορούσαν και διατείνονταν ότι δεν θα γίνει τίποτα. Αντί, Χριστίνα μου, να ξαμοληθούν σε νομικούς και δικηγόρους και να ψάξουν τους πραγματικούς ενόχους (επιμένω, αν υπάρχουν τέτοιοι), αυτοί γέλαγαν χαζοχαρούμενα, έστειλαν ένα ήπιο εξώδικο στην τεχνική εταιρεία που ανέλαβε το έργο των τσιγγάνων και με ειρωνεύονταν: "Χα, χα, ο Νόμπελης έχει τρομοκρατηθεί...", "Αρη, γιατί να πληρώνεις δικηγόρους, έχουμε του δήμου...", "τι έγινε τώρα, ξεχέστηκες..." (ωραία αντιμετώπιση από ανθρώπους που χειρίζονται τις τύχες μιας μεγαλούπολης). Και σκάει ο καταλογισμός, και ασκούνται ποινικές διώξεις, και πληρώνουν κερατιάτικα αιρετοί και υπάλληλοι γιατί ορισμένοι αδιαφόρησαν μέσα στην άγνοιά τους για τον επερχόμενο κίνδυνο. Δεν μου προκαλεί καμιά εντύπωση γιατί είναι οι ίδιοι που έφεραν το επίμαχο θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και έμπλεξαν 12 ανυποψίαστους συμβούλους. Τα θέματα που έρχονται προς ψήφιση στο σώμα πρέπει να έχουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ. Και το συγκεκριμένο δεν είχε. Γιατί δεν ρωτάτε τον τότε διευθυντή της Τεχνικής Υπηρεσίας: Στο έφεραν το θέμα για υπογραφή ή σε αγνόησαν. Και αν στο έφεραν γιατί δεν το υπέγραψες; Τι σε έκανε να ανησυχήσεις τόσο; Εδώ, Χριστίνα μου, μιλάμε για κατεστραμμένες ζωές ανθρώπων και την προσβολή στην τιμή τους, δεν είναι αστεία αυτά. Εδώ, Χριστίνα μου, εμπλέκονται άνθρωποι σαν τον τραγικό Θανάση Κανατσούλη και την πονεμένη γυναίκα του συχωρεμένου του Παντελή. Ποιος θα απολογηθεί γι' αυτούς; Δεν τους έφθανε το τρομακτικό παιχνίδι της μοίρας; Ποιος θα τους αντικρίσει και ποιος θα απαντήσει στα αγωνιώδη ερωτήματά τους;
Επομένως, έκανε καλά και "χέστηκε" ο Νόμπελης ή είχαν δίκιο αυτοί που γελούσαν; Εσένα ποια είναι η γνώμη σου;
2) Λένε μερικοί (όλοι τούς γνωρίζουν σ' αυτή την πόλη): Είναι αχάριστος ο Νόμπελης, τόσο αγώνα έκανε ο Κουράσης για να εκλεγεί, προσχώρησε στον Θωμά, ο τελευταίος τού δίνει 2000 ευρώ και άλλες αρλούμπες. Πάμε στο "αχάριστος". Ο δήμαρχος πρότεινε από τον Οκτώβριο κιόλας τη θέση του προέδρου στον φίλο μου Κώστα Ζανιδάκη. Αν δεν είχε υπόψη του να υπάρχουν δύο πρόεδροι ταυτόχρονα (πανελλαδική πρωτοτυπία!) και αν δεν αρνιόταν ο Κωστής, ποτέ δεν θα με έβλεπες σ' αυτή τη θέση. Αρα ήμουν η δεύτερη επιλογή του, όταν μάλιστα η πρώτη ήταν ένας άνθρωπος με τελείως άλλα χαρακτηριστικά. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν είχε στο μυαλό του σχεδιάσει πώς ήθελε να είναι αυτός ο πρόεδρος που υποτίθεται ότι θα τον οδηγούσε στις εκλογές. Και τέλος πάντων, έγινα πρόεδρος. Μου καταλογίζουν (πάλι αυτή η λέξη...) ότι δεν σεβάστηκα τον αγώνα του. Ποιον ακριβώς, όμως, αγώνα του; Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι σε άλλες συζητήσεις υποστηρίζουν πως ο Ανδριανάκης και ο Λαδόπουλος είναι θέμα χρόνου να φύγουν. Επομένως είχαν δρομολογήσει την αντίδρασή τους και ο δήμαρχος δεν υπερασπίστηκε εμένα αλλά την επιλογή του και κατ' επέκταση την ανάγκη να μην διασπαστεί η διοίκηση. Γιατί πιστεύει κανένας ότι σε άλλη πρόταση ο Ανδριανάκης θα ψήφιζε δαγκωτό; Μα ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν έχει προσωπικό πρόβλημα μαζί μου. Αρα, Χριστίνα μου, οι αντιδράσεις αυτές ήταν προαποφασισμένες και, για μένα, επειδή ασκούμε πολιτική ο καθένας πράττει ό,τι θεωρεί θεμιτό και κρίνεται από τον λαό. Και για να λήξει αυτή η ανοησία με τον Θωμά, τον άνθρωπο τον συνάντησα μια φορά, επίτηδες δίπλα στην τοπική γιατί δεν είχα να κρύψω τίποτα και μου ανέπτυξε τις απόψεις του. Δεν υπήρχαν μυστικά μέρη να πάμε; Και όταν γίνει ποινικό αδίκημα η κουβέντα με υποψήφιο δήμαρχο να μου το πείτε να φυλάγομαι.
Εν κατακλείδι, Χριστίνα μου, έγραψα όλα τα παραπάνω γιατί σε εκτιμώ απεριόριστα, όπως άλλωστε και τον Δημητράκη που μου έστειλε το ωραιότερο μήνυμα όταν παραιτήθηκα. Πριν από έναν χρόνο αν τους ρωτούσες θα σου έλεγαν ότι φταίει ο Νταβίας για την απαξίωση της διοίκησης. Τώρα θα σου λένε πως φταίω εγώ. Και όταν στις 18 Μαϊου θα συντριβούν θα σου πουν-γιατί πραγματικά το πιστεύουν-ότι οι Χαλανδραίοι δεν εκτίμησαν το έργο τους. Και εδώ φθάνουμε στην τελευταία ερώτηση του εκατομμυρίου: Εχουν προηγούμενα οι συμπολίτες μας μαζί τους και τους το φυλάνε μανιάτικο; Ή μήπως δεν υπάρχει κανένα έργο να εκτιμήσουν. Και για ποιον ακριβώς λόγο εκτιμούν τον Ιωακειμίδη στου Ρέντη, τον Δανιηλίδη στις Συκεές, τον Ζενέτο στο Ιλιον, τον Στεργίου στην Πεντέλη, τον Χατζηδάκη στο Π. Φάληρο; Τελικά εγώ είμαι αχάριστος ή όλοι οι Χαλανδραίοι;
Μια συμβουλή από έναν πραγματικό φίλο: Μην κάνεις την τύχη σου κοινή με όλους αυτούς. Εσύ η καλόκαρδη και γλυκιά Χριστίνα δεν αξίζει να πάρεις πίκρες για τις οποίες ευθύνονται στο ακέραιο άλλοι. Κοίταξε τους στενούς-μη αιρετούς-συνεργάτες τους στα μάτια και ρώτησέ τους ευθέως: Είναι ικανοποιημένοι απ' αυτή την κατάσταση; Και θα καταλάβεις. (Στις κομματικές εκλογές έχω χρέος να σε υποστηρίξω με χίλια. Δεν υπάρχει καλύτερο και συμπαθέστερο πρόσωπο για τη θέση αυτή. Θα κάνω αγώνα μεγάλο. Σε τιμώ για το ήθος σου, τις ικανότητές σου, το καλοκάγαθο χαμόγελό σου. Ολη η οικογένεια Νόμπελη είναι στο πλευρό σου. Δεν τα βρήκα με τον Θωμά και τον κάθε Θωμά. Με τη συνείδησή μου τα βρήκα και είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν περιμένω τίποτα απ' αυτούς, δεν ελπίζω σε τίποτα απ' αυτούς, ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Να μου φιλήσεις το αξιολάτρευτο Ντορινάκι!)
ΑΡΗΣ ΝΟΜΠΕΛΗΣ
