Τις τελευταίες μέρες διαβάζω, στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που έχω, το συγκλονιστικό βιβλίο του νευροχειρουργού Εμπεν Αλεξάντερ "Υπάρχει παράδεισος".
Πολλοί έχουν βιώσει και έχουν διηγηθεί αργότερα επιθανάτιες εμπειρίες, αμφισβητούμενοι σφόδρα από άθεους ότι όλα αυτά τα εκπληκτικά που μνημονεύουν είναι απλώς παιχνίδια του εγκεφάλου που λίγο πριν τον βιολογικό θάνατο παράγει ακόμη συναισθήματα, σκέψεις και δημιουργεί φαντασιώσεις. Ομως, η περίπτωση του αμερικανού νευροχειρουργού είναι πραγματικά μοναδική: Υπήρξε άθεος ή έστω αγνωστικιστής και ως ορθολογιστής επιστήμονας δεν μπορούσε να ισχυρίζεται κάτι για το οποίο δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν αποδείξεις. Ωσπου μια βακτηριακή μηνιγγίτιδα βαριάς μορφής τον έστειλε στην εντατική, με απειροελάχιστες ελπίδες επιβίωσης και με έναν εγκέφαλο που είχε νεκρωθεί εντελώς. Τότε, όπως γλαφυρά αναφέρει στο βιβλίο του, μεταφέρθηκε σε έναν αλλόκοτο κόσμο, τελείως διαφορετικό από τον δικό μας, με απόκοσμες εικόνες και θορύβους και εξωπραγματικό περιβάλλον στα οποία κυριαρχούσε μόνο ένα πράγμα: Η Αγάπη. Ενιωσε ότι τον περιβάλλει με τη στοργή της, πως τον προστατεύει στη θαλπωρή της μια ανώτερη, γεμάτη καλοσύνη οντότητα η οποία φροντίζει για όλους.
Λόγω της ειδικότητάς του ο δρ Αλεξάντερ αντιλήφθηκε πως ό,τι έζησε δεν μπορεί να ήταν αποκύημα της φαντασίας του, αφού καμιά λειτουργία του μυαλού του δεν ήταν σε θέση εκείνο το επίφοβο διάστημα, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να παράξει απολύτως τίποτα. Και έπειτα από την ευτυχή κατάληξη της απρόσμενης περιπέτειάς του άλλαξε ριζικά γνώμη για... τη ζωή μετά! Εγινε πιο ήρεμος, περισσότερο κατασταλαγμένος και βέβαιος πλέον ότι αυτό το σύντομο με όρους του σύμπαντος πέρασμά μας από τη ζωή έχει κάποιο νόημα. Και συμμερίστηκε τις πληθύνουσες απόψεις καταρτισμένων ψυχολόγων και καταξιωμένων ερευνητών του μεταφυσικού ότι ερχόμαστε στον κόσμο τούτο για να βελτιωθούμε και να εξελιχθούμε μέχρι την οριστική τελοιοποίησή μας. Γιατί, ολοένα και περισσότεροι διατείνονται πλέον πως τα δεινά σ' αυτή τη γη προκαλεί η σύγκρουση των διαφόρων "εγώ", ο σκληρός ανταγωνισμός για την απόκτηση υλικών αγαθών, τη χαρά και την ικανοποίηση για την επαγγελματική μας επιτυχία και την ανταπόκριση στον κάθε μικρό ή μεγάλο έρωτά μας, για τη σημαντική αλλά εφήμερη δόξα και υστεροφημία μας. Γιατί όλοι συγκλίνουν στην άποψη πως είμαστε ένα μέρος του κοινού όλου, ένα κομμάτι μιας ενιαίας νοημοσύνης που μοιράστηκε για να επιτελέσει έναν ευγενή σκοπό.
Ο αγαπημένος μου παππούς, που έχω την τιμή να φέρω τον όνομα και το επίθετό του, εγκατέλειψε τα εγκόσμια πριν από 32 ολόκληρα χρόνια. Πολέμησε για την Ελλάδα ως απλός υπολοχαγός κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με τον στρατηγό Τρικούπη από τους Τούρκους στον Σαγγάριο ποταμό και παρέμεινε φυλακισμένος για δυο χρόνια σε τούρκικες φυλακές. Με την έλευση των Γερμανών στην Αθήνα συνελήφθη εκ νέου και έμεινε για αρκετό καιρό στις φυλακές Αβέρωφ. Οταν αφέθηκε ελεύθερος διέφυγε με πλαστή ταυτότητα για την Κεφαλονιά και από το νησί καταγωγής του πέρασε στον Αστακό, γλιτώνοντας την τελευταία στιγμή από μπλόκο των Γερμανών που δεν αντιλήφθηκαν ότι το όνομά του και το επάγγελμα της ταυτότητάς του ήταν ψεύτικα. Τόπος προορισμού του το "λημέρι" του Ζέρβα στον οποίον παρουσιάστηκε και ζήτησε να τεθεί επικεφαλής μάχιμης μονάδας που πολεμούσε τον κατακτητή.
Πριν από λίγες μέρες "επισκέφθηκε" τον πατέρα μου στον ύπνο του. Ο τελευταίος του παραπονέθηκε ότι δεν έχουμε πια χρήματα και πως η χώρα και η οικογένειά μου περνάνε δύσκολες στιγμές. Και ο παππούς μου τον καθησύχασε λέγοντάς του "αυτά δεν έχουν σημασία, να προσέχεις τον Αρη μας"!!! Και πριν προλάβει ο πατέρας μου να τον ρωτήσει τι κάνει η γιαγιά μου, εξαφανίστηκε για αλλού.
Στη μνήμη του έγραφα τόσα χρόνια μια στήλη στην "Προφίλ". Και είμαι πλέον πεπεισμένος ότι με παρακολουθεί από εκείνον τον "άλλο" κόσμο και με προσέχει. Οχι από κάπου ψηλά και μακριά αλλά από δίπλα μου, όμως ο εγκέφαλός μας είναι κατασκευασμένος για αυτόν εδώ τον κόσμο και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός ακόμη και αν μου χαμογελάει ένα μέτρο πιο πέρα, από διάσταση που δεν αναγνωρίζω και δεν κατανοώ. Είμαι βέβαιος ότι βρίσκεται στον παράδεισο του δρος Εμπεν Αλεξάντερ, όπως όλοι οι άνθρωποι που συνέβαλαν να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Και κάποτε θα τον αντικρίσω και πάλι...
ΑΡΗΣ ΝΟΜΠΕΛΗΣ
