Οι δικοί μου πάντοτε μας πήγαιναν διακοπές τον Ιούλιο. Δεν είχαν συγκεκριμένη δουλειά τον Αύγουστο, αλλά στην παραδοσιακή αυλή με τα κατάφορτα οπωροφόρα δέντρα, το βαθύ πηγάδι με το παγωμένο νερό, τις κοτούλες, τις πέρδικες και τους φασιανούς, τον παππού και τη γιαγιά, τις θείες και τους θείους, τη μικρή αδερφή μου συντροφιά, απομονωμένοι σχεδόν από τον έξω κόσμο σε ένα ειδυλλιακό και ασφαλές περιβάλλλον, νιώθαμε πως βρισκόμαστε χιλιάδες μίλια μακριά από την πολύβουη Αθήνα.
Υστερα από μια τριήμερη απόδραση (τη βαρέθηκα πια αυτή τη λέξη...) και πριν από ακόμα μία, καθηλώθηκα στο άδειο Χαλάνδρι. Στη σχεδόν έρημη πόλη που ενώ δεν κυκλοφορεί ρουθούνι, όλως περιέργως τα διαμερίσματα μοιάζουν ανοιχτά, σαν να εξαφανίσθηκαν ξαφνικά οι άνθρωποι. Τουλάχιστον αυτή την εικόνα αντικρίζω από το μικρό, συμπαθητικό καφέ της Αφροδίτης στη Σαλαμίνος.
Μοναδική μου παρέα, εκτός από τις μόνιμες και συχνά μαύρες σκέψεις, ο Νίκος. Ενας ευγενικός και καλοπροαίρετος άνθρωπος που κρατάει μαζί μου τα κλειδιά της πόλης μας. Η Αφροδίτη θα μπει μέσα να ετοιμάσει τον κλασικό φρέντο καπουτσίνο ντεκαφεϊνέ, γλυκό με ζαχαρίνη κι έπειτα θα σκουπίσει και θα ποτίσει. Το βρεγμένο χώμα θυμίζει αμυδρά το επερχόμενο φθινόπωρο. Μπορεί να είναι και ιδέα μου, όμως ο κόσμος φεύγει για διακοπές πια ολοένα και αργότερα: Πιο παλιά μέσα Ιουλίου εγκατέλειπαν το κλεινόν άστυ. Αργότερα η άδεια πήγε στα τέλη του τελευταίου. Κατόπιν έγιναν συνήθεις μέρες διακοπών οι αρχές Αυγούστου-μέχρι της Παναγίας. Και λίγα χρόνια τώρα όλοι αναχωρούν την επομένη του Δεκαπεντάγουστου. Υπάρχει μια λογική εξήγηση. Οποιος φεύγει νωρίς επιστρέφει νωρίς και θα μείνει στη δουλειά συνεχόμενες πολλές μέρες.
Και κάπως έτσι η πόλη μας ησύχασε. Η στάθμευση από μείζον πρόβλημα μετατράπηκε σε εύκολη επιλογή. Οι δρόμοι και τα σοκάκια στο Κάτω Χαλάνδρι ανέπνευσαν. Είναι όντως παράξενο αυτό το καλοκαίρι. Μοιάζει με τη χαρακτηριστική ηρεμία πριν την καταιγίδα. Αλλά πάλι δεν έμεινε κανείς να μοιραστείς τις εύλογες ανησυχίες σου. Σαν να κέρδισαν όλοι το λαχείο και δραπέτευσαν σε εξωτικές παραλίες και ανεξερεύνητα φανταστικά νησιά.
Ηλικιωμένοι επιστρέφουν αργά, συνήθως σε δυάδες, από τις Παρακλήσεις στη Μαρμαριώτισσα. Για να χαθούν ύστερα από λίγο σε μοναχικούς δρόμους και ασφαλισμένα σπίτια. Μέχρι και οι θορυβώδεις μηχανές με τις κομμένες εξατμίσεις εξαφανίστηκαν. Μόνο ένας... γεροντογιεγιές με τρία στρέμματα φαλάκρα και γκρίζους κροτάφους κατεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα τη Σοφοκλή Βενιζέλου.
Πού και πού την κουβέντα μου με τον Νίκο διακόπτει κανένα "φτιαγμένο" αυτοκίνητο με μοναδικό επιβάτη τον οδηγό. Πιο δίπλα συγκεντρώνονται άνθρωποι με κοινά προβλήματα-μας ρίχνουν μια άγρια ματιά για τη νηφαλιότητα που έχασαν και συνεχίζουν με τα πόδια για το φιλόξενο υπόγειο.
Τα λιγοστά πρόσωπα που περνούν έχουν στο πλάι τους άτομα με νοητική υστέρηση. Ανατριχιάζω. Δεν πίστευα πως μόνο στη γειτονιά μου υπάρχουν τόσες ταλαιπωρημένες ψυχές. Οταν ερημώνει η πόλη, σαν ντροπαλά φαντάσματα βγαίνουν στον δρόμο και αναπνέουν καθαρό αέρα. Νομίζω πως οι δικοί τους τον χειμώνα τούς κρύβουν από αδιάκριτα βλέμματα και κουτσομπολίστικες διαθέσεις.
Αποχαιρετώ τον φίλο Νίκο. Κατευθύνομαι στην πλατεία "Φλύας", στο παρακείμενο βίντεο κλαμπ. Ο ιδιοκτήτης φαίνεται σαν να μην έχει φύγει ποτέ από την καρέκλα. Ελάχιστοι οι σινεφίλ πελάτες της φθηνής διασκέδασης. Και έξω στον δρόμο μια κλασική ελληνική εικόνα: Ο περιπτεράς με δυο φίλους του με ορθάνοιχτη την πόρτα για να βλέπουν ενόσω συζητάνε. Τους ακούω που σχολιάζουν την κυρία Επη Λέρτα που βασανίζεται να ταϊσει ένα ασπρόμαυρο αδέσποτο σκυλάκι.
Τελικά, ορισμένοι άνθρωποι, χειμώνα-καλοκαίρι, δεν αλλάζουν συνήθειες. Απομακρυνόμενος σκέφτομαι πως εκείνη τουλάχιστον έσωσε την ψυχή της. Τα πεινασμένα και άρρωστα ζώα βρήκαν την αγία τους. Δυο μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο...
Άρης Νόμπελης
